Ρυθμική, Academic Winter Cup, τι μας δίδαξε...

Του αντώνη Κεραμιδά

Για πρώτη φορά είχα τη χαρά να βρεθώ στο Αcademic Winter cup της γειτονικής Σόφιας, ένα χειμωνιάτικο διεθνές τουρνουά ρυθμικής γυμναστικής στο οποίο πολλές αθλήτριες από την Ελλάδα αποφάσισαν να ταξιδέψουν (όπως κάθε χρόνο) ώστε να δοκιμάσουν τα αγωνιστικά τους προγράμματα.

Μια διοργάνωση από ένα σωματείο της Βουλγαρίας που μας έδωσε αρκετά πράγματα όσον αφορά την ουσία μιας τέτοιας αθλητικής συνάντησης. Και τι εννοώ:

Ως «ουσία», αποτέλεσε η φροντίδα και μέριμνα που δόθηκε για απόλυτη προτεραιότητα στην άνεση και την ευκολία με την οποία η κάθε αθλήτρια και προπονήτρια συμμετείχε στον αγώνα. Σίγουρα όπως σε κάθε τέτοιο αθλητικό γεγονός τα μικροπροβλήματα υπήρχαν, αλλά, μέχρι εκεί. Μικρά προβλήματα!

Η ροή του αγώνα ήταν απίστευτα ομαλή και οι πάντες με το χαμόγελο στα χείλη. Ακόμη και στις απονομές των μεταλλίων η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική και «αυστηρά» αθλητική, αφού τα μετάλλια και τα διπλώματα δίνονταν στις αθλήτριες από 2-3 συγκεκριμένες προπονήτριες της διοργάνωσης. Κανένας τοπικός «άρχοντας» να μαζεύει ψήφους, κανένας δημοτικός (και ότι άλλο) σύμβουλος και κανένας βουλευτής να κάνει πολιτική και να φωτογραφίζεται για τις ανάγκες των δημόσιων σχέσεών του.

Προσέξτε: Για να μπει κάποιος στο γήπεδο να παρακολουθήσει τις προσπάθειες έπρεπε να πληρώσει εισιτήριο σύμφωνα και με το πρόγραμμα. «Μα πλήρωσε για να δει ο κόσμος ρυθμική;» θα πει κάποιος; «Ακριβώς», είναι η απάντηση. Και είναι μια σοφή απόφαση των διοργανωτών που αποσκοπεί να τοποθετήσει τη ρυθμική στον κόσμο του θεάματος όπως ακριβώς οι άνθρωποι πληρώσουν για να δουν θέαμα στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στις συναυλίες αλλά και την αγαπημένη τους ομάδα στο γήπεδο. Η ρυθμική γιατί να είναι η εξαίρεση; Πολλές φορές την εικόνα ενός αθλήματος την καθιστούμε σημαντική στην κοινωνία, μέσα από τις στρατηγικές μας επιλογές και μεσοπρόθεσμες τακτικές με στόχο να αναδείξουμε την αξία της. Υπό την προϋπόθεση πως έχουμε κατανοήσει την ανάγκη για κάτι τέτοιο. 

Ζωντανή μετάδοση (live streaming) δεν υπήρξε αφού οι διοργανωτές θεώρησαν πως όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται, έρχεται και βλέπει τον αγώνα από κοντά για να θαυμάσει τις αθλήτριες και να βιώσει το περιβάλλον του αγώνα. H ανάγκη των διαφόρων συγγενών και φίλων που βρίσκονται μακριά και θα ήθελαν να δουν τον αγώνα, δεν ορίζει και δεν επηρεάζει τη φιλοσοφία των διοργανωτών και ούτε τους ωθεί να δρουν ευκαιριακά μέσα από το «φαίνεσθαι». Αυτό έλλειπε!

Από την άλλη, αν και υπήρξε σύμφωνα με το πρόγραμμα επίσημη και καταξιωμένη φωτογράφος του αγώνα, με χαρά με υποδέχτηκαν ως δεύτερο φωτογράφο. Ούτε «μονοπώλια» ούτε οπισθοδρομικές λογικές. Οι έμπειροι βούλγαροι γνωρίζουν πως η φωτογραφία αποτελεί κυρίαρχο μέσο επικοινωνίας και επένδυση στη διαδικασία της προβολής του αθλήματος, πολύ περισσότερο από ένα livestreaming το οποίο θα είναι παρελθόν μετά από το τέλος του αγώνα.

Πολύ σημαντικό να τονίσω πως, οι φίλοι του Αcademic Winter cup φρόντισαν για τον κατάλληλο φωτισμό του αγωνιστικού χώρου (led) έτσι ώστε η κάθε αθλήτρια να νιώθει ασφαλής. Σε χειμωνιάτικο περιβάλλον όπου βραδιάζει νωρίς, αν οι λάμπες είναι ακατάλληλες σε ποιότητα (χαμηλές συχνότητες και αόρατο τρεμόπαιγμα στο γυμνό μάτι) και ποσότητα (και μια λάμπα να λείπει η κατάσταση αλλάζει), τότε επηρεάζει άμεσα το όλο αγωνιστικό περιβάλλον και κατ΄επέκταση την απόδοση της αθλήτριας (απόσπαση προσοχής, διάθεση και κίνδυνος τραυματισμού).

Αλλά ίσως, το ποιο εντυπωσιακό του αγώνα ήταν η διαδικασία της βαθμολογίας που έβγαινε αυτόματα και δίνονταν on line στη γραμματεία και στο ίντερνετ από τους κριτές, μέσα από ειδικό τάμπλετ που υπήρξε σε κάθε τραπέζι. Όταν το αυτονόητο εντυπωσιάζει πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις... Καμιά έκπτωση λοιπόν όσον αφορά τα δέοντα που απαιτεί το άθλημα.

Και ναι, τιμητικές βραβεύσεις στο κλείσιμο του τουρνουά υπήρξαν, αλλά βραβεύσεις σε πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία του σωματείου και την ιστορία της ρυθμικής. Ήταν μια γιορτή της γυμναστικής και εκεί περιορίστηκε. Ούτε κι εδώ τοπικοί «άρχοντες», κλητήρες, fishermen της πολιτικής και άλλοι... Και η έκπληξη ασφαλώς ήρθε στο τέλος. Οι διοργανωτές στο περιθώριο των βραβεύσεων είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου προσφέρουν δημόσια ένα τιμητικό δώρο ως επισκέπτη φωτογράφο από την Ελλάδα (ναι έγινε και αυτό στην ξενιτιά), δείχνοντας ασφαλώς το πολιτιστικό τους επίπεδο. Όχι δεν ψωνίστηκα, απλά το αναφέρω ως γεγονός (για κάποιους σημαντικό).

Στο αγωνιστικό κομμάτι, οι Ελληνίδες αθλήτριες έδειξαν πως το άθλημα στην πατρίδα μας έχει αισιόδοξο μέλλον. Είδαμε εκπληκτικά προγράμματα, εντυπωσιακές εκτελέσεις, άτυχες στιγμές αλλά και πολλά χαμόγελα. Όλα αυτά σε μια περίοδο που οι ομάδες βρίσκονται σε διαδικασία προετοιμασίας και δοκιμασιών. Η κάθε συμμετοχή σε έναν τέτοιο αγώνα έχει επιπλέον διδακτικό χαρακτήρα και το κάθε λάθος δρα εποικοδομητικά στη διαδικασία προόδου στην περίοδο που διανύουμε. Τα άγχη είναι περιττά σε τέτοια εποχή (και σε κάθε εποχή βασικά). Οι όμορφες και θετικές σκέψεις φέρνουν νομοτελειακά όμορφες στιγμές στη ζωή μας. Αυτά! Δείτε παρακάτω μερικές φωτογραφίες από τον αγώνα!

Και η αλήθεια είναι πως, όταν έχεις καλή παρέα, δεν βαριέσαι ποτέ...