Γυμναστική και μόρφωση, πόσο συνδυάζονται;
Του Αντώνη Κεραμιδά
Ανατρέχοντας στον χρόνο μερικά χρόνια πίσω, θα δούμε πως η Ελλάδα όπως τη ξέρουμε έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, κάτι που εκ των πραγμάτων αλλάζει και τα δεδομένα των αθλημάτων της γυμναστικής.
Η ανάγκη των αθλητών για μόρφωση μέσω του σχολείου ως εφαλτήριο για μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση, αποτελεί μονόδρομο σε ένα σύγχρονο ανταγωνιστικό περιβάλλον με υψηλές πλέον απαιτήσεις. Αν και η πίεση στις καθημερινές προπονήσεις (ιδίως σε ηλικίες που ο αθλητής ωριμάζει «γυμναστικά») είναι μεγάλες, οι σχολικές υποχρεώσεις μπορούν να συμβαδίζουν με αυτές του πρωταθλητισμού, όταν κυριαρχεί η αποφασιστικότητα για κάτι τέτοιο. Ο μικρός αθλητής μετά από λιγα χρόνια θα πάψει να είναι αθλητής και θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει την κοινωνία και ως πολίτης πλέον και κανένα άθλημα δεν μπορεί να υποσχεθεί ή να εγγυηθεί κάποιον μελλοντικό θρόνο ευημερίας. Νομίζω είναι ένα θέμα που απασχολεί κάθε γονέα.
Η ανάγκη βέβαια για μόρφωση του αθλητή, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνον στα σχολικά εγχειρίδια με απώτερο στόχο τον επαγγελματικό βιοπορισμό, αλλά σε μια γενικότερη παιδεία που θα βασίζεται στη θέληση για ατομική πρόοδο. Λογοτεχνικά και φιλοσοφικά βιβλία, και σε συχνά διαστήματα συζητήσεις ουσίας με την οικογένεια έχουν την δύναμη να καλλιεργούν την αναλυτική σκέψη και τη κριτική ικανότητα μέσα στην καθημερινότητά του αυξάνοντας την αυτοπεποίθησή του. Το ταξίδι προς τη γνώση παράλληλα με αυτό της γυμναστικής καθιστά τον αθλητή ικανό να αντιμετωπίζει την ένταση της καθημερινότητάς του μέσα στο γυμναστήριο εξορθολογίζοντας τις καταστάσεις που συναντά στη σχέση του με τον προπονητή και τους συναθλητές του. Με αυτόν τον τρόπο κατακτά τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται βαθειά μέσα του αυτό που πραγματικά τού προσφέρει η γυμναστική, ανεξάρτητα από το τι αντιλαμβάνονται ή πως αισθάνονται οι άλλοι γύρω του στο γυμναστήριο ή έξω από αυτό. Όπως και να το πεις, είναι ένα είδος ελευθερίας που θα τον ακολουθεί μέχρι την ενήλικη ζωή του.
Ας μη ξεχνάμε: Ο αθλητής εκτός από αθλητής είναι και κομμάτι μιας οικογένειας που ψάχνει την προσωπική του ευτυχία κυρίως μέσα στο περιβάλλον που εμείς έχουμε τη δυνατότητα του προσφέρουμε. Αρκεί φυσικά να κατανοήσουμε την ανάγκη του για κάτι τέτοιο.
Γνωρίζω πως σε κάποιους ίσως ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά, μέσα σε μια κοινωνία με κατακερματισμένη σχολική παιδεία και με την οικογένεια να βιώνει τις δικές της δυσκολίες προκειμένου να σταθεί όρθια σε πολλά επίπεδα. "Που χρόνος για τέτοια πράγματα", "Πρέπει να προλάβουμε τη προπόνηση", κλπ., συνήθως ακούγονται από τις οικογένειες που θέτουν τις δικές τους προτεραιότητες. Ίσως λοιπόν εδώ θα πρέπει να επαναξιολογήσουμε και ιεραρχήσουμε αυτές της προτεραιότητες στη καθημερινότητα του παιδιού. Και νομίζω πως αξίζει ο κόπος να προσπαθήσουμε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό προκειμένου οι αθλητές, τα παιδιά μας να αισθάνονται και ευτυχισμένοι άνθρωποι μέσα από το ταξίδι της γνώσης.