Γυμναστική και μικρές ηλικίες, Ποιο είναι το νόημα αλήθεια;

Του Αντώνη Κεραμιδά

Η γυμναστική ως το άθλημα της καρδιά μας, οδηγεί συνήθως τη καθημερινότητά μας, ορίζει τη ψυχολογία μας και κατευθύνει πολλές φορές τις αποφάσεις για τη ζωή μας, μιας και βρίσκεται συνήθως πάνω πάνω στη λίστα των προτεραιοτήτων μας. Λόγω της «φύσης του», η ψυχολογική επίδραση που ασκεί, λειτουργεί ως "ανασταλτικό" προς τις υπόλοιπες δραστηριότητες της ζωής, όπως είναι το διάβασμα, οι περίπατοι, οι εκδρομές με φίλους και η γενικότερη κοινωνικοποίηση εκτός «γυμναστικής». Ο προπονητής θα μεταφέρει τις έγνοιες της καθημερινής προπόνησης στο σπίτι του και πολλές φορές τα θέματα του σπιτιού του τα μεταφέρει στο γυμναστήριο με ότι αυτό συνεπάγεται.

Από την άλλη, η απουσία κουλτούρας  στα σωματεία και γενικότερης σταθερής φιλοσοφίας δράσης και κώδικα αρχής, με γνώμονα τα πραγματικά οφέλη της γυμναστικής, ωθεί τους γονείς (με ορμητήριο τη "κερκίδα") να θεοποιούν τις επιδόσεις των μικρών παιδιών στις μικρές κατηγορίες, σε σημείο να είναι έτοιμοι να λιντσάρουν τον κάθε κριτή στους αγώνες, τον οποίο υποψιάζονται πως ..δρα «υπογείως», εις όφελος άλλου παιδιού, ή και ακόμη αποφασισμένοι να «κόψουν τη καλημέρα» προς σ΄αλλους γονείς για παρόμοιο λόγο. Ελάχιστη σημασία έχει πως, το μικρό παιδί τους βρίσκεται σε μια μικρή κατηγορία. Το κάθε μετάλλιο νοείται ως ...παγκόσμια νίκη ακολουθούμενη από ξέφρενους πανηγυρισμούς και η κάθε ήττα, είναι ικανή να επιφέρει τη κατάθλιψη στο σπίτι.

Είναι δυστυχώς μια νοοτροπία που έχει ριζωθεί στις νέες γενιές των γονέων που μπήκαν στη γυμναστική τα τελευταία χρόνια με ευθύνη πολλές φορές των νέων προπονητών που επαναπαύονται και καθίσταται απλοί παρατηρητές.

Μια βασική αρχή της προπονητικής λέει πως, η αστάθεια στις κινήσεις των παιδιών λόγω νευρομυικής προσαρμογής, η αδυναμία ιδανικής τεχνικής εφαρμογής των ασκήσεων (λάθη) και η έλλειψη ιδανικής καλλιτεχνικότητας στις εκτελέσεις των προγραμμάτων στις μικρές ηλικίες είναι κάτι ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ. Αυτά όλα βελτιώνονται με τον χρόνο και την ηλικία. Το ότι, ένα μικρό παιδί, μπορεί και εκτελεί υποδειγματικά τις ασκήσεις, δεν σημαίνει εξ ορισμού πως θα πρέπει να κάνουν το ίδιο και όλα τα παιδιά. Οι αγώνες σε αυτές τις ηλικίες θα έπρεπε να έχουν τυπικό χαρακτήρα δίχως το παραμικρό ίχνος πώρωσης αφού οι μικροί αθλητές και αθλήτριες βρίσκονται μόλις στην αφετηρία ενός αθλήματος. Γι’ αυτό λοιπόν χαλαρώστε οι πάντες. Οι προπονητές σταθείτε στο ύψος της επαγγελματικής σας ευθύνης και οι γονείς χαρείτε τα μετάλλια του παιδιού σας με μέτρο ώστε να μπορείτε να διαχειριστείτε ορθά τις ήττες που πιθανόν θ΄ακολουθήσουν και που ελάχιστη σημασία έχουν φυσικά για την πραγματική του ευτυχία.  Διότι ο τρόπος (νοοτροπία, ηθική) που διδάσκουμε στα παιδιά μας (συνειδητά ή μη) να βιώνουν τη γυμναστική σήμερα, διδάσκει και το τρόπο θα αντιμετωπίσουν μεθαύριο την ζωή εκτός γυμναστηρίου!