Πόσα κέρδισα κάνοντας Ρυθμική Γυμναστική

Της Eva Helling:

Έχουμε γράψει πολλές φορές σχετικά με το τι πρέπει να προσέχει ένας γονιός όταν φέρνει το παιδί σε επαφή με την Ρυθμική Γυμναστική, και με το τι ψυχολογικές και σωματικές βλάβες μπορούν να προκληθούν εάν δεν προσεχτούν κάποια πράγματα.

Ωστόσο, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια και τις δικές μου εμπειρίες, μπορώ να πω ότι περισσότερα πράγματα κέρδισα παρά έχασα ενασχολούμενη με το άθλημα και με τον πρωταθλητισμό-αθλητισμό. Κάνοντας έναν απολογισμό έντεκα χρόνια μετά, μπορώ να σας πω ότι από την Ρυθμική κέρδισα τα εξής:

Έγινα καλύτερος άνθρωπος
Το πρώτο πράγμα που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι σίγουρα έγινα καλύτερος άνθρωπος. Καταρχάς, μέσα στον πρωταθλητισμό καλλιέργησα αρχές και αξίες που με ακολουθούν σε όλη μου την ζωή. Απέκτησα υψηλή ηθική, και ανέπτυξα έναν πηγαίο σεβασμό, κάτι στο οποίο υστερούν κατά πολύ τα σημερινά παιδιά. Έμαθα να σέβομαι τους μεγαλύτερούς μου, να σέβομαι τους γύρω μου, τους συνομιλήκους μου και τον χώρο. Πάνω απ’ όλα έμαθα να σέβομαι τον εαυτό μου και να διεκδικώ αυτό που μου αξίζει. Επίσης, έμαθα να υπακούω στις εντολές που μου δίνουν οι άλλοι και να αντιλαμβάνομαι ότι οι διορθώσεις και η καθοδήγηση των ανωτέρων είναι πάντα σημαντικές, και ότι ο σκοπός τους δεν είναι να με μειώσουν, αλλά, αν το θελήσω, να εξελιχθώ μέσα από αυτές και να πετύχω καλύτερα αποτελέσματα. Αυτή ήταν και η νοοτροπία που με βοήθησε αργότερα να εξελιχθώ στην δουλειά μου και να αναπτύξω την καριέρα μου.

Η προσπάθεια μετράει πάντα περισσότερο από το αποτέλεσμα
Όταν είσαι Ιούλιο μήνα κλεισμένη σε ένα γυμναστήριο και κοπανιεσαι έξι και εφτά ώρες καθημερινά στην προπόνηση, την ώρα που τα άλλα παιδάκια παίζουν ξέγνοιαστα στις αλάνες, πάνε στην θάλασσα και τρώνε παγωτά, μαθαίνεις αυτόματα ότι για να πετύχεις κάτι σημαντικό, πρέπει να προσπαθήσεις 100 φορές περισσότερο από ότι είναι το στάνταρ. Δεν έχεις βλέψεις τον Ιούλιο ότι θα βγεις πρώτη στο πανελλήνιο του Ιουνίου έναν χρόνο μετά, ξέρεις όμως ότι για να φτάσεις να πετύχεις κάτι πρέπει να αρχίσεις να το προσπαθείς πάρα πολύ, κι ας μην ξέρεις καν αν θα το φτάσεις. Η προσπάθεια είναι που μετράει. Προσπάθησε το, κι αν χάσεις δεν πειράζει, έχασες. Αλλά τουλάχιστον δεν θα γυρίσεις αργότερα να πεις στον εαυτό σου ότι δεν προσπάθησες αρκετά.

Να μην αναφέρω καν το πόσες φορές αυτή η νοοτροπία με έβγαλε ασπροπρόσωπη στην ζωή μου. Βουτάω στα βαθιά, χωρίς απαραίτητα να βλέπω τον στόχο ή το που θα φτάσω. Δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα καν, δεν με απασχολεί. Απλά προσπαθώ μέχρι τελικής πτώσης.

Τα παράτησες; Δεν υπάρχει αυτό!
Είμαι στο ταπί. Αγωνίζομαι μπροστά σε δεκάδες κόσμο. Στην πλάτη μου κουβαλάω όλη την δουλειά που έχω ρίξει όλα αυτά τα χρόνια, όλες τις θυσίες που έχουν κάνει οι δικοί μου, όλες τις προσδοκίες που έχουν οι προπονήτριές μου. Φεύγει η μπάλα. Τι κάνω; Την κοιτάω να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση, και κάθομαι ακίνητη βρίζοντας από μέσα για την ατυχία μου; ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΉ Η ΕΠΙΛΟΓΗ! Πρέπει απλά να την κυνηγήσω μέχρι να την φτάσω, και να συνεχίσω το πρόγραμμα από κει που ήμουν. Να συνεχίσω κανονικά, σαν να μην έγινε τίποτα. Να συνεχίσω σαν να μην έφαγα μόλις την μεγαλύτερη ήττα της ζωής μου. Να κάνω όλες τις ασκήσεις ακόμα καλύτερα απ’ ότι θα τις έκανα πριν, γιατί τώρα είμαι ήδη ένα βήμα πίσω στην βαθμολογία, και να σκάσω αστραφτερά χαμόγελα στις κριτές, παρ’ όλο που εγώ καίγομαι μέσα μου.

Δεν έχεις επιλογή να τα παρατήσεις στην Ρυθμική Γυμναστική. Αν στην προπόνηση πέσεις στο ταπί δέκα φορές από μια στροφή πρέπει να σηκωθείς έντεκα. Και να την ξανακάνεις, και να την ξανακάνεις, μέχρι επιτέλους να σταματήσεις να πε΄φτεις. Όσο δεν σου βγαίνει, τόσο πρέπει να πεισμώσεις και να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο, ακόμα κι αν τα πόδια σου καίνε, ακόμα κι αν τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό σου, ακόμα κι αν μέσα σου ματώνεις. Δεν υπάρχει επιλογή διαλείμματος ή παραίτησης.

Πείσμα, επιμονή, και υπομονή
Είμαι από τους ανθρώπους που έχω αστείρευτες δόσεις επιμονής και υπομονής. Επειδή δεν τα παρατάω, ξέρω ότι όταν στην δουλειά μου θέλω να πετύχω κάτι, θα το πετύχω. Όσο χρόνο κι αν μου πάρει, όσες φορές κι αν χρειαστει να δείξω το κάθε βήμα, θα περιμένω υπομονετικά μέχρι οι αθλήτριές μου να το πετύχουν. Αυτό είναι κάτι που διδάχτηκα εγώ ως αθλήτρια στην Ρυθμική Γυμναστική. Εάν επιμείνεις σε κάτι, κι αν έχεις αστείρευτη υπομονή και πίστη στο ότι τελικά θα το καταφέρεις, όσο καιρό κι αν σου πάρει, τότε δεν υπάρχει περίπτωση αποτυχίας! Είσαι σίγουρα νικητής. Απλά, η κόλλα που ενώνει την επιμονή και την υπομονή είναι το πείσμα.

Θέλω να βγάλω ένα δύσκολο άλμα. Πρώτα επιμένω μέχρι τελικής πτώσης. Μετά κάνω υπομονή μέχρι να πετύχω αυτό που θέλω, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κοπανιέμαι στην ίδια άσκηση δύο χρόνια, χωρίς να βλέπω κανένα αποτέλεσμα. Τέλος, πεισμώνω. Πεισμώνω με τον εαυτό μου, και με πείθω σε κάθε επανάλληψη να ξεπεράσω τα όρια μου ακόμα μια φορά, να προσπαθήσω πιο σκληρά, να βάλω στόχους. Σήμερα θα πετύχω το σχήμα. Αύριο το ύψος. Σε έναν χρόνο και τα δύο μαζί. Δεν πειράζει. Αρκεί να το καταφέρω.

Η ομάδα είναι πάνω απ’ όλα.
Πόσες φορές έχετε πάει στην δουλειά και έχετε αγανακτήσει με τους συναδέλφους σας; Πόσες φορές έχετε εκνευριστεί που δεν σας ακούν, ενώ ξέρετε ότι έχετε δίκιο; Μήπως δεν υπάρχει συνεργασία; Ποιος φταίει όμως για αυτό; Μήπως φταίει το ότι δεν έχουμε διδαχτεί ως παιδιά τις έννοιες ομαδικότητα και συνεργασία;

Ως αθλήτρια Ρυθμικής Γυμναστικής, μαθαίνεις από το πρώτο λεπτό που γράφεσαι σε σύλλογο ότι η ομάδα πάει πάνω απ’ όλα. Ο λόγος που τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να συνεργαστούμε ομαλά στον επαγγελματικό μας χώρο είναι ότι δεν έχουμε διδαχθεί ως παιδιά ότι το αποτέλεσμα της ομάδας πάει πάνω από το ατομικό αποτέλεσμα. Ως αθλήτρια, μετρούσε πιο πολύ το αν θα βγει η ομάδα μου πρώτη σε ένα πανελλήνιο, ή αργότερα στην Εθνική σε ένα Πανευρωπαϊκό, παρά αν θα καταφέρω κάτι εγώ μεμονομένα. Όχι, εδώ δεν έχει αξία το να έχεις δίκιο, αν η συμπεριφορά σου δεν οφελεί την ομάδα ως σύνολο. Πάνω σε αυτά που λέγαμε προηγουμένως, δεν νοούνταν να τα παρατήσω εγώ ή να μην καταφέρω την άσκηση, όταν έχω από πίσω μου άλλες τέσσερις αθλήτριες. Δεν είμαι μόνη μου πια. Ανήκω σε ένα σύνολο. Κάθε απόφαση δική μου, κάθε κίνηση δική μου μέσα στο πρόγραμμα, επηρεάζει και την δική τους εικόνα και βαθμολογία. Έχω ευθύνες. Πρέπει να συνεργαστώ, γιατί αν αποτύχει η ομάδα, αποτυγχάνω αυτόματα κι εγώ!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου ήταν εξαιρετικά δύσκoλο να φύγω από την Εθνική Ομάδα του Ανσάμπλ και να σταματήσω την Ρυθμική Γυμναστική, γιατί έπαιρνα στον λαιμό μου και άλλες τέσσερις αθλήτριες. Ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μου οι έννοιες της ομαδικότητας, της συνεργασίας, και της ευθύνης απέναντι στην ομάδα, που επί έξι μήνες δεν είχα καν το δικαίωμα να αποφασίσω αν θα συνέχιζα ή θα σταματούσα. Από μια άλλη οπτική γωνία, η Ρυθμική καλλιεργεί την συνεργασία και στις δύο ακόλουθες περιπτώσεις: 1, όταν αγωνίζομαι ατομικά, η βαθμολογία μου καθορίζει την βαθμολογία της ομάδας. Άρα, δεν έχω περιθώριο να κάνω λάθη μέσα στο πρόγραμμα, να μην είμαι καλά την ημέρα των αγώνων, ή να αποθαρρύνω τις συναθλήτριές μου. Αν μια δεν τα πάει καλά, τότε πέφτει η βαθμολογία όλης της ομάδας. 2, όταν αγωνίζομαι στο ομαδικό, ξέρω ότι αν πετάξω ένα εκατοστό πιο δεξιά την κορίνα από εκεί που μου έχει υποδείξει η προπονήτρια μου, θα ανοίξω το κεφάλι της συναθλήτριάς μου. Και το λέω αυτό, γιατί έχω ανοίξει δύο κεφάλια μέχρι τώρα! Αν εγώ δεν ακολουθώ τις οδηγίες, και αν δεν μάθω να συνεργάζομαι με τις υπόλοιπες συναθλήτριές μου, ο τραυματισμός είναι βέβαιος!