•  

Μία άλλη πλευρά της γυμναστικής

Της Χριστίνας Φιλιππάκη:

Το Σάββατο γίναμε μάρτυρες μίας συγκλονιστικής στιγμής όταν η Peng Peng Lee κατάφερε να παρουσιάσει ένα άψογο πρόγραμμα δοκού ισορροπίας υπό τεράστια πίεση και να καταφέρει να κερδίσει το εθνικό πρωτάθλημα κολεγιακής γυμναστικής για το UCLA.

Πρόκειται για μία αθλήτρια που έχασε την ευκαιρία όχι μόνο να αγωνισθεί για δύο κολεγιακές σεζόν, αλλά και να εκπροσωπήσει τον Καναδά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου εξαιτίας πολλαπλών σοβαρών τραυματισμών. Η πορεία της στο άθλημα σε συνδυασμό με το στυλ, την πρωτοτυπία και την εξαιρετική τεχνική της ενσαρκώνει το πνεύμα της κολεγιακής γυμναστικής, που παρά την αναμφισβήτητη δημοτικότητά της στις ΗΠΑ φαίνεται να μην ελκύει το ενδιαφέρον του υπόλοιπου κόσμου. 

Η κολεγιακή γυμναστική είναι ένας διαφορετικός κόσμος από τον πρωταθλητισμό. Οι Aθλήτριες κερδίζουν πλήρεις αθλητικές υποτροφίες, αρκεί να μην έχουν λάβει ποτέ χρηματικά έπαθλα καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους. Αγωνίζονται για το εκπαιδευτικό τους ίδρυμα σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο καθ’ όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν, η οποία λίγη με το εθνικό κολεγιακό πρωτάθλημα. Διατηρείται το παλιό σύστημα βαθμολόγησης του 10 και ως αποτέλεσμα, οι απαιτήσεις όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας είναι πολύ χαμηλότερες και η έμφαση στην εκτέλεση είναι μεγαλύτερη. Παράλληλα, δίνεται προτεραιότητα στα ομαδικά επιτεύγματα έναντι των ατομικών και η ατμόσφαιρα στους αγώνες είναι σχεδόν εορταστική, με τις αθλήτριες και τους θεατές συχνά να μιμούνται τη χορογραφία της αθλήτριας που αγωνίζεται.

Προσωπικά, πάντα ήμουν απόλυτα θετικά διακείμενη προς την ύπαρξη της κολεγιακής γυμναστικής, χωρίς όμως ποτέ να μπορέσω να αφοσιωθώ πλήρως σε αυτήν. Τα οφέλη του NCAA για το άθλημα είναι αναμφισβήτητα. Η ευκαιρία μίας δωρεάν πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε μία χώρα που ένα εξάμηνο φοίτησης κοστίζει πολλές χιλιάδες δολάρια αποτελεί αναμφισβήτητο κίνητρο παραμονής στο άθλημα. Έτσι, οι αθλήτριες δεν τα παρατάνε στα δώδεκά τους για να εστιάσουν στο διάβασμα, γεμίζουν τα γυμναστήρια, αυξάνουν τη δημοτικότητα του αθλήματος και σταδιακά μεγαλώνουν τη γυμναστική κοινότητα. Σε ένα πιο ατομικό επίπεδο, η κολεγιακή γυμναστή είναι μια ευκαιρία για τραυματισμένες, απογοητευμένες αθλήτριες να συνεχίσουν να απολαμβάνουν το άθλημα που αγαπάνε. Η Lexie Priessman, η Amelia Hundley, η Nia Dennis, η Katelyn Ohashi και η Rachel Gowey είναι μόνο λίγες από τις πολλά υποσχόμενες νεάνιδες που υπέστησαν τόσους πολλούς τραυματισμούς που τα σώματά τους απλά δεν μπορούσαν να αντέξουν τη βάναυση προπόνηση του πρωταθλητισμού. Όμως, ήταν αρκετά υγιείς για τις λιγότερες ώρες προπόνησης και τα συγκριτικά ευκολότερα προγράμματα που απαιτεί το κολεγιακό επίπεδο και συνεχίζουν να ομορφαίνουν το άθλημα σε αυτή τη νέα φάση της καριέρας τους. Σύμφωνα με την Ohashi, «Η κολλεγιακή γυμναστική είναι το βραβείο που λαμβάνουμε μετά από χρόνια κακοποίησης. Είναι μια περίοδος για να ανακαλύψουμε, να θεραπευτούμε, να μάθουμε, να μεγαλώσουμε και να διασκεδάσουμε όσο δε διασκεδάσαμε ποτέ.» Φυσικά, κανείς δε μπορεί να υποστηριχθεί ότι το NCAA είναι ένας παράδεισος. Άλλωστε, η γνωστή υπόθεση του Nαssar αφορούσε το Michigan State University, όσο αφορούσε και την εθνική ομάδα των ΗΠΑ και έχουν γίνει παράπονα σχετικά με αυταρχική συμπεριφορά προπονητών διαφόρων πανεπιστημίων. Όμως, σύμφωνα με τις μαρτυρίες αθλητριών που έχουν περάσει και από τα δύο, είναι ξεκάθαρο ότι σε γενικές γραμμές η πανεπιστημιακή γυμναστική προσφέρει ένα πολύ πιο υγιές και θετικό περιβάλλον από τον πρωταθλητισμό.

Παρόλο που αναγνώριζα όλα τα παραπάνω, για κάποιο λόγο θεωρούσα ότι το να βλέπω αθλήτριες να τελειώνουν προγράμματα τριών ασκήσεων με μία έξοδο αξίας C σε μία πανεπιστημιακή αρένα δε θα μου έδινε ποτέ την ίδια συγκίνηση με την παρακολούθηση ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος. Έκανα λάθος! Φυσικά, το σαφώς χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας παίρνει κάτι από το στοιχείο εντυπωσιασμού του αθλήματος. Όμως, παράλληλα δίνει στις αθλήτριες την ευκαιρία να εστιάσουν σε άλλες πτυχές της γυμναστικής που ο πρωταθλητισμός δυστυχώς παραμελεί.

Προσωπικά, δε θα άλλαζα τον ενθουσιασμό των Ολυμπιακών Αγώνων για τίποτα στον κόσμο. Όμως, μέσα στα τελευταία χρόνια έχω βαρεθεί να βλέπω αθλήτριες να τραυματίζονται σοβαρά επιχειρώντας άλματα που δεν μπορούν να ολοκληρώσουν με επιτυχία και να επιβαρύνουν τους αστραγάλους τους επειδή απλά δεν έχουν την ενέργεια να προσγειώσουν σωστά την έξοδό τους μετά από ένα μακρύ, δύσκολο πρόγραμμα. Φυσικά, ο πρωταθλητισμός αποζημιώνει το φίλαθλο για όλα τα παραπάνω προβλήματα. Παρόλα αυτά, μετά από μία σεζόν γεμάτη μέτρια εκτελεσμένα δύσκολα άλματα και τρομαχτικά silivas, προσγειωμένα με το στήθος τόσο χαμηλό που η μύτη των αθλητριών σχεδόν αγγίζει τα γόνατά τους, είναι αναζωογονητικό να μπορείς να απολαύσεις την απλότητα ενός άψογα εκτελεσμένου και προσγειωμένου yurchenko με μονό ελιγμό και ενός απλού διπλού συσπειρωτικού σάλτου. Μάλιστα, υπάρχουν αθλήτριες τα κολεγιακά προγράμματα των οποίων είναι πιο ενδιαφέροντα από αυτά που εκτελούσαν ως μέλη της εθνικής ομάδας.

Παρακολούθησα την Kyla Ross (University of California, Los Angeles) να κερδίζει εθνικά, παγκόσμια και Ολυμπιακά μετάλλια για χρόνια και κανένα πρόγραμμά της δεν με εντυπωσίασε τόσο όσο αυτό το υποδειγματικό τελευταίο της κατακόρυφο που διήρκησε για περίπου τρία δευτερόλεπτα.

Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στο μέτρια εκτελεσμένο amanar που εκτέλεσε η Maggie Nichols στο παγκόσμιο της Γλασκώβης και το πανέμορφο yurchenko της με 1.5 ελιγμό στο Super Six, θα επέλεγα αναμφισβήτητα το δεύτερο. Επίσης, για πρώτη φορά μπορώ να απολαύσω τη δουλειά της στο δίζυγο επειδή μειώνοντας τη δυσκολία των προγραμμάτων της κατάφερε επιτέλους να εστιάσει στις γραμμές, το ρυθμό και το ύψος των ασκήσεών της.


Η Pauline Tratz (UCLA) είναι ένα έμπειρο μέλος της Γερμανικής εθνικής ομάδας, που συμμετείχε σε σημαντικούς αγώνες. Φυσικά, σεβόμουν και θαύμαζα τη σκληρή δουλειά της, όπως θαυμάζω τη δουλειά κάθε αθλήτριας. Όμως, όταν εμφανιζόταν στην οθόνη μου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, συνήθως εκμεταλλευόμουν το 1.5 λεπτό του προγράμματός της για να πάω στην τουαλέτα. Την έβρισκα βαρετή και αδιάφορη! Τώρα που είναι αθλήτρια του UCLA, πατάω μανιωδώς το replay για να παρακολουθήσω την εξαιρετική χορογραφία της ξανά και ξανά και ξανά.

H Katelyn Ohashi (UCLA) ήταν μία από τις πιο υποσχόμενες νεάνιδες στην ιστορία της ενόργανης γυμναστικής και κατέπληξε τον κόσμο με το ασύλληπτα δύσκολο πρόγραμμά της στη δοκό ισορροπίας όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων χρονών. Όμως, ποτέ δε φημιζόταν για την εκφραστικότητά της και την ικανότητά της να παρουσιάζει τη χορογραφία της στο κοινό, μέχρι που μπήκε στο UCLA και βρήκε έναν άλλον εαυτό.

Για το απίστευτο επίπεδο δυσκολίας της στη δοκό ισορροπίας φημιζόταν και η Sarah Finnegan (University of Florida), αλλά δυσκολεύομαι να θυμηθώ ένα πρόγραμμά της καθ΄ όλη τη διάρκεια του 2012 που να μην ήταν γεμάτο αστάθειες. Δυσκολεύομαι επίσης να βρω ένα πρόγραμμα από την κολεγιακή καριέρα της που δεν αγγίζει την τελειότητα.

Και μπορεί να βλέπουμε χιλιάδες yurchenko με διπλό ελιγμό σε κάθε παγκόσμιο πρωτάθλημα, όμως πολύ λίγα από αυτά μπορούν να συγκριθούν με αυτό το άλμα από την Alex McMurty (University of Florida)

Είδαμε τόσες πολλές πτώσεις και αστάθειες από την Alyssa Baumann (University of Florida), όταν αγωνιζόταν στο υψηλότερο επίπεδο του αθλήματος, που είναι σχεδόν ανακουφιστικό να μπορούμε πλέον να την απολαύσουμε την ακρίβεια και τη χάρη της ξέροντας ότι θα μείνει στη δοκό.


Πώς μπορεί κανείς να μην απολαύσει προγράμματα εδάφους με τόση πρωτοτυπία και προσωπικότητα όσο αυτά της Sabrina Vega (University of Georgia), της Anastasia Webb (Oklahoma University) και της Gracie Kramer (University of California – Los Angeles);


Ή την τελειότητα της Kiana Winston (University of Alabama) στη δοκό και της Elizabeth Price (Stanford) στο δίζυγο;

Και φυσικά, παρόλο που το επίπεδο δυσκολίας είναι σαφέστατα χαμηλώτερο από αυτό που βλέπουμε σε διεθνείς αγώνες, δε λείπουν οι εντυπωσιακές ασκήσεις. Κατά τη διάρκεια της σεζόν που ολοκληρώθηκε είδαμε αρκετά διπλά τεντωμένα σάλτα (F) στο έδαφος, καθώς και μερικά church (E) και van leeuwen (E) στο δίζυγο, ενώ ξεχώρισε το silivas (H) της MyKayla Skinner και το Dos Santos (H) της Kennedy Baker. Δε λείπουν και οι πρωτότυπες ασκήσεις, όπως το Delchev της McKenna Merell – Giles (University of Utah), το zuchold (Ε) της Ruby Harrold (Luisiana State University), τη shushunova της Bre Showers (Oklahoma University), το bhardwaj (E) της Peng Peng Lee (University of California, Los Angeles).


  • Χριστίνα Φιλιππάκη
  • Η Χριστίνα Φιλιππάκη είναι φοιτήτρια του τμήματος φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρόλο που η εμπειρία της ως αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής περιορίστηκε στο ερασιτεχνικό επίπεδο κατά τα μαθητικά της χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να παρακολουθεί ανελλιπώς το άθλημα και να ενημερώνεται διαρκώς για τις εξελίξεις του. Η επιθυμία της να μοιραστεί την αγάπη και τις γνώσεις της για τη γυμναστική την οδήγησε στην ενεργή συμμετοχή στη διαδικτυακή κοινότητα φιλάθλων της γυμναστικής και τη συγγραφή σχετικών άρθρων. Στο παρελθόν, έχει συνεισφέρει σε αγγλόφωνες ιστοσελίδες και συνεργάζεται με το gymnast.gr από το καλοκαίρι του 2016..

adonis dance art banner