•  

Ενόργανη: Ο δυσκολότερος χωρισμός της ζωής μου

Τώρα που το σκέφτομαι, το να μείνεις σε ένα άθλημα όπως η ενόργανη γυμναστική δε βγάζει και πολύ νόημα. Όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση, αν δεν έχεις προοπτικές να φτάσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η ενόργανη είναι ένα άθλημα που δεν οδηγεί πουθενά.

Προπονούμαστε και προπονούμαστε, έξι ώρες την ημέρα και έξι μέρες την εβδομάδα για ένα μεγάλο μέρος των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων. Αλλά τι παίρνουμε ως αντάλλαγμα; Οι τυχερές παίρνουν αθλητική υποτροφία σε κάποιο πανεπιστήμιο ενώ οι υπόλοιπες, παίρνουν σύνταξη από το άθλημα στα 18 ή ακόμη και νωρίτερα. Ανεξάρτητα από την κατάσταση, ένα πράγμα είναι σίγουρο: υπάρχει μια ξεκάθαρη ημερομηνία λήξης σε κάθε καριέρα. Γύρω στα 13 μου, με πόνο καρδιάς γνώριζα ότι ποτέ δε θα πραγματοποιούσα το όνειρό μου να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκτός από το γεγονός ότι υπέφερα από συνεχείς τραυματισμούς, η αλήθεια ήταν ότι ήμουν πολύ πίσω από εκεί που θα έπρεπε να ήμουν σε αυτή την ηλικία. Όντας άλλοτε ένα νέο ταλέντο με φιλόδοξα όνειρα, τώρα ήμουν αθλήτρια απλά και μόνο επειδή δεν ήξερα τι άλλο να είναι.

Ας κάνουμε ένα χρονικό άλμα στη σημερινή μέρα, όπου είμαι ακόμη αθλήτρια, αλλά για πιο περίπλοκους λόγους.
Αγωνίζομαι για το πανεπιστήμιο της Αριζόνα κι είμαι έτοιμη να ξεκινήσω τον τέταρτο και τελευταίο μου χρόνο ως «GymCat» και τον δέκατο έβδομο και τελευταίο μου χρόνο ως αθλήτρια. Είμαι ταυτόχρονα τρομοκρατημένη και έτοιμη. Ας αναφερθούμε πρώτα στο συναίσθημα του τρόμου. Όχι, δεν είναι το κομμάτι της γυμναστικής που με φοβίζει. Έκανα τούμπες και πέταγα εδώ κι εκεί από τα τέσσερά μου χρόνια. Οι φόβοι μου φτάνουν παραπέρα από το πλάτος των δέκα εκατοστών της δοκού ισορροπίας. Αυτό που με τρομοκρατεί σχετικά με την τελευταία μου σεζόν ως αθλήτρια, είναι ότι σε πέντε μήνες θα χάσω ένα κομμάτι αυτού που είμαι.

«Γεια, με λένε Σέλμπυ και είμαι αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής». Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίον συστηνόμουν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι ένα προσωπικό στοιχείο ταυτοποίησης. Είναι το πρώτο πράγμα που χρησιμοποιώ για κάθε ατομική περιγραφή μου. Σε λίγους μήνες, δε θα είμαι πια η Σέλμπυ η αθλήτρια, αλλά η Σέλμπυ σκέτο. Και το σκέτο Σέλμπυ πάντα μου ακουγόταν λίγο άδειο.

Όσον αφορά την ενόργανη, όταν σκέφτομαι το «γιατί» πίσω από την απόφασή μου να μείνω σε ένα άθλημα που οδηγεί απλά σε αδιέξοδο, η απάντηση είναι πολύ απλή: Το αγαπάω! Είναι αυτονόητο έτσι δεν είναι; Δε θα είχε ξοδέψει χιλιάδες ώρες κάνοντας ένα άθλημα που δεν κάνει τίποτα για να με βοηθήσει με τη μελλοντική μου καριέρα αν δεν ήταν κάτι που λάτρευα να κάνω, κάτι που δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Η αγάπη που έχω για την ενόργανη είναι σίγουρα προφανής. Αυτό που με δυσκολεύει είναι το να εξηγώ στους ανθρώπους γιατί το αγαπάω.

Θα μπορούσα να μιλάω όλη μέρα για το πόσο απαιτητική είναι η ενόργανη, τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά και συναισθηματικά. Μπορώ να πω για το πώς η ενόργανη σε βοηθάει να αναπτύξεις σημαντικές δεξιότητες όπως η εργατικότητα, το πάθος, η αποφασιστικότητα, η αντοχή, η ομαδικότητα, η αυτοπεποίθηση και πολλά ακόμα. Μπορώ να φλυαρώ για το πώς η γυμναστική μου δίδαξε να θέτω στόχους και να ξεπερνώ τα όριά μου. Όμως κανένα από τα παραπάνω δεν είναι αρκετό για να εξηγήσει πώς είναι να είσαι ερωτευμένος με το άθλημα.

Η ενόργανη ήταν η πρώτη μου σχέση, η πρώτη μου αληθινή αγάπη. Ήταν εκεί για μένα από τα οικογενειακά μου προβλήματα μέχρι τις εφηβικές μου δυσκολίες. Ήταν εκεί καθ’ όλο το μελόδραμα με αγόρια και φίλους. Από όλα τα συναισθηματικά μου ξεσπάσματα μέχρι τις υπαρξιακές κρίσεις των 20κάτι, έως τις δυσκολίες με την πανεπιστημιακή άλγεβρα, η ενόργανη ήταν πάντα η μία σταθερά. Όταν μπαίνω στο γυμναστήριο, όλα τα προβλήματα, οι ανησυχίες και οι φασαρίες μένουν έξω από την πόρτα. Είμαι ασφαλής μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους, μόνο εγώ κι ο καλύτερός μου φίλος.

Σε πέντε μήνες θα αποφοιτήσω. Σε πέντε μήνες θα κάνω τη μετάβαση από τη φοιτητική στην ενήλικη ζωή και δυστυχώς, δεν υπάρχει χώρος για μια σχέση με την ενόργανη στη ζωή ενός αληθινού ενήλικα. Το ότι αυτός ο αποχωρισμός ήταν σχεδιασμένος και αναμενόμενος εδώ και χρόνια δεν κάνει τη διαδικασία έστω και ελάχιστα ευκολότερη.

Ως αθλήτριες, από πολύ μικρή ηλικία, ξέρουμε πού μπλέκουμε. Ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος! Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει επαγγελματική αποκατάσταση, ξέρουμε ότι δεν υπάρχει μέλλον για μας στο άθλημα μετά τα 22 και ξέρουμε ότι δε θα έχουμε τίποτα για να δείξουμε μετά από όλη τη σκληρή δουλειά μας. Αυτό όμως, είναι που κάνει έναν αθλητή, αθλητή.

Αυτό το υπέροχα απαιτητικό άθλημα μου έδωσε θάρρος! Με έμαθε πώς να δουλεύω για κάτι πολύ παραπάνω από ένα χρυσό μετάλλιο και μία θέση στο βάθρο. Η ενόργανη μπορεί να είναι προσωρινή, αλλά αυτό που έχω κερδίσει μέσα από αυτά τα 17 χρόνια είναι παντοτινό. Κάνουμε ό,τι κάνουμε λόγω της προσωπικότητας που διαμορφώνουμε μέσω του αθλήματος. Παρόλο που μου πήρε αρκετό καιρό να το συνειδητοποιήσω, η γυμναστική δεν είναι αυτή που είμαι. Κι όμως, μέσα από την ενόργανη έχω γίνει το άτομο που είμαι σήμερα.

Οπότε, όταν αυτοί οι πέντε μήνες τελειώσουν, υποθέτω πως δε θα χάσω πραγματικά ένα κομμάτι του εαυτού μου. Χάρη στη γυμναστική, ξέρω ότι η αξία μου βρίσκεται σε κάτι πολύ παραπάνω από το άθλημα που κάνω. Παρόλο που λέω αντίο στην πρώτη μου αληθινή αγάπη, ξέρω ότι αυτή η σχέση με προετοίμασε για τη ζωή μου μετά το πανεπιστήμιο με έναν τρόπο που καμία άλλη εμπειρία δε θα βοηθούσε. Ένας αθλητής γυμναστικής είναι μοναδικός, γιατί κάνει αυτό που κάνει λόγω της αγάπης.

«Γεια, είμαι η Σέλμπυ και είμαι έτοιμη να προχωρήσω»

Πηγή: http://arizonasonoranewsservice.com/gymnastics-hardest-break-life/

Μετάφραση - επιμέλεια κειμένου για το gymnast.gr: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.