Πετρούνιας, το βάρος της Ολυμπιακής πρόκρισης και οι προσδοκίες μας

Του Αντώνη Κεραμιδά

Όλος ο κόσμος της γυμναστικής αναμένει από τον Λευτέρη Πετρούνια αύριο Παρασκευή 25 Ιουνίου  να κάνει το επόμενο σημαντικό βήμα στα τελικά των οργάνων στη Ντόχα του Κατάρ ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει εκ νέου ακόμη ένα Ολυμπιακό μετάλλιο στο Τόκιο μέσα το καλοκαίρι.

Πριν λίγες ημέρες ο ίδιος έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram: «Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, άγχος πολύ, τρομακτική πίεση, ανησυχία αλλά κυρίως επικρατεί η προσμονή του αγώνα και του εκπληκτικού συναισθήματος που θα νιώσω μετά το ανατρεπτικό αποτέλεσμα που θα με στείλει στο Τόκιο!»

Οι 15.334 βαθμοί που αποσκοπεί να λάβει στη Ντόχα και που θα του δώσουν το εισιτήριο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Μπορεί στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πριν λίγο καιρό στη Βασιλεία η βαθμολογία του να ήταν πέραν από το αναμενόμενο, αλλά ο κάθε αγώνας και ότι αυτός περιλαμβάνει είναι τελείως διαφορετικός. Ένα μικρό λαθάκι στην έξοδο, μια μικρή αστάθεια στη κατακόρυφο, μπορεί να του στοιχίσουν τη πρόκριση σε ένα όργανο με υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού πλέον. Aυτό έδειξε η βαθμολογία 15.133 που πήρε στα προκριματικά. Ο εξωπραγματική δυσκολία των δυναμικών ασκήσεων σε συνδιασμό με τις ασκήσεις αιωρήσεων που θα πρέπει να καταλήξουν σε μια υποδειγματική έξοδο μεγάλης δυσκολίας είναι κάτι που δύσκολα κατανοείται από τον κόσμο που παρακολουθεί την προσπάθεια του.

Μπορεί ο Κινέζος Λιου Γιανκ ως ο βασικός του αντίπαλος να απουσιάζει από τους αγώνες αλλά, η γυμναστική πρωτίστως είναι ένας αγώνας με τον εαυτό μας και στη συνέχεια και ως προέκταση της προσπάθειας μας ανταγωνιζόμαστε τους υπόλοιπους, όποιοι και να είναι... Αυτή θα έπρεπε να είναι η βασική αρχή την οποία ο κάθε αθλητής θα πρέπει να κουβαλά μαζί του λίγο πριν χαιρετίσει τους κριτές και κάνει την προσπάθειά του. Και αυτό, ο Πετρούνιας ώς έμπειρος αθλητής το γνωρίζει πολύ καλά. Τα «ανάμεικτα συναισθήματα», το «άγχος» και η «πίεση» που ανάφερε ο ίδιος στο μυνημά του, βασίζονται ακριβώς σε αυτήν την ψυχολογία προσωπικής υπέρβασης μέσω της οποίας εξαρτάται σε έναν βαθμό και το άμεσο μέλλον της ελληνικής γυμναστικής. Το βάρος αυτής της ευθύνης δεν το ξεχνά ποτέ ίδιος. Το αν η ενόργανη έχει επιβιώσει τα τελευταία χρόνια και ως άθλημα άρχισε να έχει σημαντική διείσδυση στην ελληνική κοινωνία οφείλεται στην παρουσία του και φυσικά ο ίδιος δεν έχει να αποδείξει σε κανένα τίποτε για την αξία του για την οποία υποκλίνεται η παγκόσμια αθλητική κοινότητα. 

Με όραμα την Ολυμπιακή πρόκριση και σε ακόμη περισσότερες συγκινίσεις στο Τόκιο, εύχομαι καλή επιτυχία στον ίδιο και τον προπονητή του!