Το μέλλον της ελληνικής γυμναστικής: Μια συνέντευξη με τη Μαγδαληνή Τσιώρη

Καθώς τα φώτα της δημοσιότητας εστιάζουν στο Τόκιο, μία νέα γενιά αθλητών προπονείται ήδη σκληρά, ελπίζοντας σε διακρίσεις μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων.

Όσον αφορά την ελληνική ενόργανη γυμναστική γυναικών, στη γενιά αυτή πρωταγωνιστεί η Μαγδαληνή Τσιώρη, που έχει ήδη κατακτήσει πληθώρα εθνικών τίτλων και έχει εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε σημαντικούς διεθνείς αγώνες, όπως το Νεανικό Ολυμπιακό Φεστιβάλ του 2019, παγκόσμια πρωτάθλημα νέων του 2019, αλλά και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2021. Η Μαγδαληνή, που ξεκίνησε την καριέρα της στον Νηρέα Νέας Περάμου, είναι μία από τις πιο υποσχόμενες αθλήτριες της εθνικής ομάδας, μιας και διακρίνεται για το δυναμισμό και το υψηλό επίπεδο δυσκολίας της. Η δεκαεφτάχρονη αθλήτρια μίλησε στο gymnast.gr και στην Χριστίνα Φιλιππάκη για τις εμπειρίες της, την αγάπη της για το άθλημα, τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει στην καριέρα της και τους στόχους της για το μέλλον.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Πώς ξεκίνησες τη γυμναστική;

Δεν είχα καμία σχέση με το άθλημα όταν ξεκίνησα. Ήμουν πολύ μικρή και στην αρχή, η μαμά μου με έγραψε στο μπαλέτο. Πριν από μένα, οι δύο αδερφές μου έκαναν ενόργανη, οπότε διάλεξε κάτι διαφορετικό για μένα. Όμως, το γυμναστήριο της ενόργανης και τα μαθήματα μπαλέτου γίνονταν στο ίδιο κτίριο. Έτσι, όταν εγώ έπαιζα σε εκείνον τον χώρο, οι προπονήτριες της ενόργανης είδανε ότι έχω το κατάλληλο σωματότυπο και ότι “το ‘χω” με τη γυμναστική και είπαν στη μαμά μου να με βάλει στην ενόργανη. Ξεκίνησα από τα χαμηλά επίπεδα και με τον καιρό, οι προπονήτριές μου πρότειναν στη μαμά μου να με βάλει στο αγωνιστικό. Δεν ήμουν καν τόσο καλή, η φίλη μου ήταν καλύτερη από μένα. Εμένα δε μου άρεσε, βαριόμουνα να πάω. Δε με πίεζε κανείς, αλλά πήγαινα κυρίως επειδή πήγαιναν οι φίλες μου, η Σοφία και η Μαριάννα . Ερχόταν να με πάρει η μαμά της κολλητής μου, οπότε δε μπορούσα να πω όχι. Όταν όμως ανέβηκα κατηγορία άρχισα να τα πηγαίνω πολύ καλά και κέρδιζα πολλά μετάλλια. Θυμάμαι, πριν τον αγώνα, είχα πει στον πατέρα της προπονήτριάς μου ότι όταν πάρω το μετάλλιο θα σταματήσω. Όταν τελικά κέρδισα τα μετάλλια τον ρώτησα “Δηλαδή τώρα θα σταματήσω;” κι εκείνος μου απάντησε “Όχι, τώρα μόλις ξεκίνησες”. Από κει και πέρα άρχισε να μου αρέσει πάρα πολύ. Το ένα μετάλλιο έφερε το άλλο. Ήταν σαν εθισμός. Απολάμβανα την προπόνηση και είχα ιδιαίτερη σχέση με την προπονήτριά μου την κυρία Σοφία Τσεγγέλη, μου φερόταν πάρα πολύ όμορφα. Κάποια στιγμή με ζήτησαν και στην εθνική. Κάπως έτσι έφτασα εδώ που είμαι τώρα.

Πώς ήταν αυτή η μετάβαση από το οικείο περιβάλλον του Συλλόγου σε αυτό της εθνικής ομάδας;

Η προπόνηση που έκανα στο σύλλογο δεν είχε καμία σχέση με την προπόνηση που έκανα στην εθνική ομάδα. Στην αρχή είχα πάρα πολύ άγχος επειδή είχα συνηθίσει σε κάτι τελείως διαφορετικό. Είχα συνηθίσει να έχω γυναίκα προπονήτρια και η παρουσία του άντρα προπονητή ήταν μεγάλη αλλαγή και μου φαινόταν περίεργη. Δεν ήξερα και πολλές ασκήσεις γιατί άλλο είναι το επίπεδο του συλλόγου κι άλλο το επίπεδο της εθνικής. Και είχα βρεθεί ξαφνικά σε ένα τεράστιο γυμναστήριο που είχε τα πάντα σε σχέση με αυτό που είχα συνηθίσει. Ως αποτέλεσμα, αγχωνόμουν πάρα πολύ μην κάνω κάτι λάθος και μου έκαναν παρατήρηση. Μένω μία ώρα μακριά από το γυμναστήριο της εθνικής ομάδας, οπότε μέχρι να βρουν οι γονείς μου μία λύση, πήγαινα εκεί μόνο δύο φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες μέρες προπονούμουν στον σύλλογο. Αυτό ήταν δύσκολο επειδή η εθνική ομάδα είχε μεγαλύτερες απαιτήσεις απ’ ότι ο σύλλογος κι αυτό ήταν που μου δημιουργούσε άγχος. Μετά όμως άρχισα να πηγαίνω κάθε μέρα στην εθνική, συνήθισα, είχα λιγότερο άγχος κι έβγαζα πιο γρήγορα τις ασκήσεις.

Ποια είναι η σχέση σου με τους προπονητές και τους συναθλητές σου; Φαντάζομαι όταν περνάτε τόσες ώρες μαζί, γίνεστε οικογένεια.

Έχω πολύ καλή σχέση με τον προπονητή μου, Αποστόλη Πεσσίνη και την προπονήτριά μου, Μαργαρίτα Πέρρου. Αν έχουμε κάποια διαφωνία με τον προπονητή μου, όπως συμβαίνει σε όλους τους αθλητές, πάντα το συζητάω μαζί του. Του λέω “γιατί μου είπατε αυτό εκείνη την ώρα; γιατί νευριάσατε; γιατί νευρίασα εγώ;” και στο τέλος πάντα τα βρίσκουμε. Με τις συναθλήτριές μου είμαστε αρκετά δεμένες. Με κάποιες είμαστε σαν αδελφές γιατί τις βλέπω κάθε μέρα και συζητάμε τα πάντα, οτιδήποτε μας ενοχλεί. Μου λένε τα προβλήματά τους και τους λέω τα δικά μου. Τις βοηθάω και σε κάποια πράγματα στην προπόνηση. Μπορεί η ενόργανη να είναι ατομικό άθλημα, αλλά με νοιάζει να έχουμε μια καλή ομάδα γιατί έχουμε πέσει τα τελευταία χρόνια, οπότε προσπαθώ να τις βοηθάω. Και με τους υπόλοιπους συναθλητές μου είμαστε πολύ καλά. 

...υπάρχουν πάρα πολλές δυσκολίες και πολλή πίεση γιατί ο πρωταθλητισμός δεν είναι απλό πράγμα, όχι μόνο στην ενόργανη αλλά και σε όλα τα αθλήματα. Υπάρχει μεγάλη πίεση στην προπόνηση επειδή πρέπει να δίνεις πάντα τον καλύτερό σου εαυτό. 

Πόσες ώρες προπονείσαι; Πώς είναι μία συνηθισμένη μέρα στην καθημερινότητά σου;

Τώρα προπονούμαι 3.5 - 4 ώρες. Κάποιες φορές και λιγότερο γιατί λόγω των φροντιστηρίων δεν προλαβαίνω να κάνω όση προπόνηση θα ήθελα. Για παράδειγμα, τη Δευτέρα κάνω τις λιγότερες ώρες προπόνησης. Πηγαίνω σχολείο, απ’ όπου φεύγω νωρίτερα, και πιο συγκεκριμένα την πέμπτη ώρα. Πάω στο γυμναστήριο στη 1:30 και φεύγω στις 4. Γυρνάω σπίτι και έχω φροντιστήριο από τις 5 μέχρι τις 7. Μετά, πρέπει να διαβάσω. Είναι ένα πάρα πολύ πιεσμένο πρόγραμμα. Δεν ξέρω τι θα γίνει τώρα που μπαίνω τρίτη λυκείου. Η χρονιά που έρχεται έχει πολύ σημαντικούς αγώνες, όπως το παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Οι αγώνες αυτοί με ενδιαφέρουν πολύ αλλά δεν ξέρω τι θα κάνω επειδή είναι στη μέση το διάβασμα και τα μαθήματα. Θα κάνω τα θερινά φέτος και θα δω πως θα πάει. Δε θέλω να σταματήσω την ενόργανη γιατί έχω μπει σε μια πολύ καλή φόρμα και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ξαναφτάσω σε αυτό το επίπεδο αν σταματήσω. Όμως, οσο βάρος δίνω στην ενόργανη τόσο βάρος πρέπει να δίνω και στις Πανελλήνιες και δε γίνεται να τα κάνεις και τα δύο μαζί.

Σε ποια σχολή θέλεις να περάσεις;

ΤΕΦΑΑ! Πάω για προπονήτρια. Μ’ αρέσουν τα παιδάκια, μ’ αρέσει να βοηθάω. Όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μέλλον δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από το να διδάσκω αυτό που βιώνω τώρα. Εγώ έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα από την ενόργανη και αυτά που έχω βιώσει η ίδια με κάνουν να σκέφτομαι πώς θα διδάξω τις δικές μου αθλήτριες στο μέλλον. Ποτέ δε θέλω να τις κάνω να στεναχωριούνται για κάτι που δεν έχουν καταφέρει ή για κάτι που τους είπα λάθος.

Ας μιλήσουμε για τις αγωνιστικές σου επιτυχίες. Έχεις κερδίσει πάρα πολλούς τίτλους σε πανελλήνια πρωταθλήματα: χρυσό στο δίζυγο το 2019, χρυσό σε δίζυγο και άλμα και ασημενιο στο σύνθετο το 2018: Πώς είναι αυτό το συναίσθημα του να αγωνίζεσαι σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα και να ξέρεις ότι είσαι η καλύτερη στη χώρα;

Νιώθω πάρα πολύ ωραία. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα κάθε φορά που ανεβαίνω στο βάθρο. Νιώθω πολύ όμορφα εκείνη τη στιγμή και καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Βέβαια, πάντα έχω άγχος γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Ανά πάσα στιγμή μπορεί εγώ να πέσω και να κερδίσει η άλλη. Στην Ελλάδα έχουμε λιγότερη ανταγωνιστικότητα σε σχέση με άλλες χώρα αλλά οι αθλήτριες που έχουμε είναι εξίσου καλές, οπότε πάντα είμαι επιφυλακτική.

Ο πρώτος σου μεγάλος διεθνής αγώνας ήταν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2018. Πρόκειται για μία μεγάλη διοργάνωση, με κάποιους από τους καλύτερους αθλητές του κόσμου. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για σένα;

Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι αγωνίζομαι εναντίων αθλητριών από το εξωτερικό που έχουν περισσότερη εμπειρία και είναι καλύτερες από μένα. Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Σκεφτόμουν “Πάω στον αγώνα για μένα και θέλω να το ευχαριστηθω. Πέσω δεν πέσω, πρώτη φορά κατεβαίνω σε αγώνες”. Είχα βέβαια το άγχος μου, όπως όλοι οι αθλητές αλλά ως εκεί. Δε με ενδιέφερε καθόλου τι θα κάνουν οι άλλοι. Μετά, στους επόμενους αγώνες είχα πιο πολλές απαιτήσεις και λίγο περισσότερο άγχος αλλά πάλι στα ίδια επίπεδο.

Επόμενοι αγώνες ήταν το Ευρωπαϊκό Ολυμπιακό Φεστιβάλ και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα νεανίδων το 2019. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Πέρασα πολύ ωραία. Στο Ευρωπαϊκό μπήκα για πρώτη φορά στον τελικό στο σύνθετο. Δεν το περίμενα, έλεγα σιγά μην περάσω! Μου είπαν ότι πέρασα και σκέφτηκα “Ουάο, πλάκα κάνεις!”. Ήμουν και αναπληρωματική για τους τελικούς στο άλμα και το δίζυγο, οπότε έπρεπε να είμαι έτοιμη γιατί άμα τραυματιζόταν κάποια θα έπρεπε να μπω στη θέση της. Τελικά, δυστυχώς για μένα, ευτυχώς γι αυτές δε χτύπησε καμία οπότε δεν αγωνίστηκα στους τελικούς οργάνων. Αλλά μπήκα στον τελικό του σύνθετου κι ήμουν πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό μου. Στο παγκόσμιο δεν είχα αυτή την ευκαιρία εξαιτίας μια πτώση στο δίζυγο. Ήταν ατυχία επειδή δεν έπεσε εξαιτίας κάποιου τεχνικού λάθος, αλλά γλίστρησα από την μπάρα. Δεν κατάλαβα πώς έγινε και άμα δεν είχα κάνει αυτήν την πτώση μάλλον θα είχα μπει τελικό. Παρόλα αυτά χάρηκα τον αγώνα και ήμουν ευχαριστημένη από τον εαυτό μου εκτός από την ατυχία στο δίζυγο. Γενικά ήταν πολύ ωραία εμπειρία.

Και ήταν και οι τελευταίοι σου αγώνες πριν από τον κορονοϊό. Ουσιαστικά η πανδημία ξεκίνησε στην αρχή της αγωνιστικής σεζόν. Σε τι φυσική κατάσταση ήσουν όταν έγινε αυτό και πώς πέρασες την περίοδο του lockdown της Άνοιξης;

Ήμουν σε καλή φόρμα πριν σταματήσουμε. Όμως, έκανα μια πολύ δύσκολη άσκηση στο έδαφος και χτύπησα τους αστραγάλους μου οπότε έμεινα εκτός προπόνησης για κάποιο διάστημα. Η καραντίνα ουσιαστικά με βοήθησε να ξεπεράσω τον τραυματισμό και να ξεκουραστώ τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Παράλληλα όμως ήταν μια δύσκολη περίοδος και πιστεύω ότι μας επηρέασε όλους. Είχα πολλές αρνητικές σκέψεις “μήπως να σταματήσω; μήπως θα πάρω βάρος και δε θα μπορέσω να ξαναμπώ στον προπόνηση;” Έκανα περίπου δύο ώρες γυμναστική την ημέρα ώστε να μη χάσω τη δύναμή μου. Όταν επιστρέψαμε, είχα χάσει κάποια δύναμη γιατί άλλο είναι να κάνεις κανονική προπόνηση τέσσερις ώρες την ημέρα κι άλλο να κάνεις δύο ώρες στο σπίτι. Ομως, επειδή δε σταμάτησα καθόλου, επανήλθα αρκετά γρήγορα και μέσα σε ένα μήνα βρισκόμουν στο ίδιο επίπεδο που ήμουν πριν σταματήσουμε.

Στο δεύτερο lockdown καταφέρατε να συνεχίσετε τις προπονήσεις;

Ήμασταν πέντε αθλητές, τρία αγόρια, δύο κορίτσια που συνεχίσαμε να κάνουμε προπόνηση στο lockdown. Ήμουν τραυματισμένη στο πόδι και στο δεύτερο lockdown και γι αυτό ασχολήθηκα περισσότερο με το δίζυγο. Αυτό που με βοήθησε είναι ότι όλα τα μαθήματα γίνονταν διαδικτιακά και μπορούσα να ασχοληθώ μόνο με την προπόνηση. Ήταν πολύ πιο ξεκούραστο από το να πηγαίνω σχολείο και να ανεβοκατεβαίνω σκάλες όλη μέρα. Βοήθησε και το πόδι μου και γενικά είχα περισσότερες δυνάμεις και μπορούσα να αποδώσω καλύτερα στην προπόνηση.

Και τελικά, μετά από μια μεγάλη απουσία από αγώνες, επιτέλους είχες την ευκαιρία να κάνεις το ντεμπούτο σου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βασιλείας. Πώς ήταν η ψυχολογία σας πριν από αυτόν τον αγώνα, μετά από μια τόσο μεγάλη απουσία και πώς ήταν ο αγώνας στην Ελβετία;

Όλοι είχαμε θέματα με το άγχος μετά από απουσία 1.5 - 2 χρόνων γιατί όταν κάνεις συστηματικά αγώνες, κάθε φορά να είσαι καλύτερος, και ψυχολογικά και σωματικά. Κάναμε συνέχεια τεστ στην προπόνηση έτσι ώστε να βελτιωθώ στο θέμα του άγχους και πιστεύω ότι τελικά ήμουν μια χαρά. Στον αγώνα τα πήγα αρκετά καλά στη δοκό, στο έδαφος και το άλμα. Δυστυχώς, το δίζυγο δε βγήκε όπως το ήθελα, παρόλο που είχα ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα και είχα κάνει πάρα πολλή προπόνηση. Όμως, το πάλεψα μέχρι τέλους παρόλο που ακούμπησα τα πόδια μου κάτω σε μια στροφή. Γι αυτό είμαι και πιο περήφανη: επειδή το πάλεψα δεν το παράτησα. Τώρα το αποτέλεσμα είναι ένα άλλο κομμάτι και σίγουρα θα ήθελα να ήταν καλύτερο αλλά την επόμενη φορά θα είμαι ακόμα καλύτερη.

Και είναι λογικό επειδή πρόκειται για ένα πρόγραμμα με αρχική αξία 6.1, που είναι πάρα πολύ δύσκολο όχι μόνο για τα ελληνικά, αλλά και για τα διεθνή δεδομένα. Σκοπεύεις να συνεχίσεις να το εκτελείς;

Το συζήτησα με τον προπονητή μου και είπαμε να το ρίξουμε λίγο στην αρχική του αξία ώστε να μπορώ να διαχειριστώ και το άγχος μου και το πρόγραμμα και να μπορώ να το βγάλω πιο σωστά. Δεν κυνηγάμε τη μεγαλύτερη αρχική αξία, αλλά την καλύτερη εκτέλεση. Και αυτό θα φέρει μεγαλύτερο συνολικό βαθμό και θα με βοηθήσει και στο σύνθετο και στο δίζυγο σταν όργανο. Και σταδιακά θα προσπαθήσω να προσθέτω και περισσότερη δυσκολία, ανάλογα με το πώς πάει. Βλέποντας και κάνοντας.

Τι καινούριες ασκήσεις ετοιμάζεις;

Στο άλμα παλεύω να βγάλω διπλή πιρουέτα πίσω από γιουρτσένκο και μια πιρουέτα πίσω από τσουκαχάρα. Περισσότερο βάρος θα ρίξω στο άλμα γιατί κι εγώ και ο προπονητής μου έχουμε προσέξει ότι αποδίδω καλά στο άλμα στους αγώνες. Παρόλο που έχω εύκολες ασκήσεις μου βγαίνουν πολύ καλά, με λίγες μειώσεις. Οπότε θα δω πώς μπορώ να αυξήσω τη δυσκολία και πώς θα πάει. Πιστευω θα μπορούσα να κερδίσω έτσι κάποια διάκριση στο άλμα. Στο έδαφος θα μπορούσα να προσθέσω 2.5 + 1 πιρουέτα, αντί για το συνδυασμό 2.5 + σάλτο, που εκτελώ τώρα. Σαν πρώτη διαδρομή θα μπορούσα να βάλω διπλό σάλτο μπροστά αντί για πίσω και αργότερα θα μπορούσα να κάνω διπλό σάλτο με μισή πιρουέτα. Αυτό είναι αρκετά δύσκολο, αλλά γενικά τα πάω καλά με τα μπροστινά σάλτα.

Μιλώντας για το έδαφος, ποια είναι η προετοιμασία σας για το καλλιτεχνικό κομμάτι του αθλήματος; Κάνετε μαθήματα μπαλέτου; Ποια είναι η διαδικασία δημιουργίας μιας νέας χορογραφίας;

Κάνουμε μπαλέτο δύο φορές τη βδομάδα για να είμαστε πιο καλλιτεχνικές όταν χορεύουμε, αλλά η χορογραφία μας δεν είναι πάντα στο στυλ του μπαλέτου. Είναι ανάλογα με το στυλ που ταιριάζει στον κάθε αθλητή. Όταν πρόκειται να διαλέξουμε νέα χορογραφία το συζητάμε με τις προπονήτριές μας. Λέμε τι πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει, μας λένε κι αυτές τη γνώμη τους. Προτείνουμε τραγούδια, προτείνουν κι εκείνες τραγούδια και συνήθως καταλήγουμε σε κάποιον συνδυασμό και στο τέλος επεξεργαζόμαστε τη μουσική. Πάντα το συζητάμε γιατί πρέπει πρώτα απ’ όλα να μας αρέσει αυτό που χορεύουμε. 

Υπάρχουν κάποιες αθλήτριες που θαυμάζεις;

Γενικά παρακολουθώ περισσότερο τις Ρωσίδες, έχουν και το καλλιτεχνικό κομμάτι και τη δυσκολία. Αλλά στο θέμα των ασκήσεων τις ξεπερνάνε οι Αμερικάνες. Μ’ αρέσει πολύ να τις βλέπω και αυτές γιατί κάνουν πολύ εντυπωσιακά πράγματα.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;

Αρχικά θέλω να προσπαθήσω να περάσω σε έναν τελικό για να παρω το “άνευ”, ώστε να μπορώ να δώσω βάση στην ενόργανη κι όχι στις πανελλήνιες. Θέλω πάρα πολύ να το καταφέρω αυτό γιατί θα μου εξασφαλίσει και το μέλλον μου και θα μπορέσω να συνεχίσω την ενόργανη χωρίς διακοπή. Σίγουρα θα αποδίδω καλύτερα γιατί τα μαθήματα με κουράζουν, οπότε δε δίνω πάντα το 100% στην προπόνηση. Θα προσπαθήσω πολύ το καλοκαίρι και τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβριο να καταφέρω να πάρω κάτι για τις Πανελλήνιες. Αν δεν τα καταφέρω μετά το Δεκέμβριο θα πρέπει να ελαττώσω τις προπονήσεις γιατί δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να δώσω βάση στο διάβασμα. Μετά, ελπίζω να περάσω εκεί που θέλω, στο ΤΕΦΑ και μετά θα μπορώ να δώσω πάλη βάση στην ενόργανη και δε θα έχω το σχολείο οπότε θα συνεχίσω δυναμικά. Θα προσπαθώ πάντα για το καλύτερο και ελπίζω ότι με τη βοήθεια των προπονητών μου και τη στήριξη της ομοσπονδίας θα έχω επιτυχίες στο μέλλον.

Τι συμβουλές θα έδινες σε νεότερες αθλήτριες που σκέφτονται να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό;

Πρώτον, αν θέλουν να ασχοληθούν αποκλειστικά και τους αρέσει πάρα πολύ προφανώς να το παλέψουν. Αλλά να ξέρουν ότι θα υπάρχουν πάρα πολλές δυσκολίες και πολλή πίεση γιατί ο πρωταθλητισμός δεν είναι απλό πράγμα, όχι μόνο στην ενόργανη αλλά και σε όλα τα αθλήματα. Υπάρχει μεγάλη πίεση στην προπόνηση επειδή πρέπει να δίνεις πάντα τον καλύτερό σου εαυτό, αλλά και στο θέμα της διατροφής επειδή πρέπει πάντα να προσέχεις τι τρως. Πρέπει να δώσεις στο άθλημα όλη σου την ψυχή γιατί άμα αποσπάσαι από άλλα πράγματα δεν θα έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Πιστεύω ότι μικρά παιδιά πρέπει, αν το θέλουν, να το προσπαθήσουν τουλάχιστον κι αν δε βγει δε χάθηκε κι ο κόσμος. Η συμβουλή μου στα μικρά παιδάκια είναι να μη σταματάνε ποτέ να προσπαθούν γιατί είναι κάτι πολύ δύσκολο, που δεν το κάνουν όλοι, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.