•  

Δημοσθένης Ταμπάκος: «Πρέπει να επαναπροσδιοριστούν κάποιες έννοιες και να επανέλθουν κάποιες αξίες»

17 05 09 223136 dimosthenistampakosΜας έδωσε πολύ μεγάλες χαρές και πολλή περηφάνια ο χρυσός μας Ολυμπιονίκης στους κρίκους Δημοσθένης Ταμπάκος. Χρυσό στην Αθήνα, Αργυρό στο Σίδνεϋ, ο Δημοσθένης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976, κατάγεται από τη Δρακότρυπα Καρδίτσας και είναι αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας.

Ήρεμος σαν άνθρωπος, εκρηκτικός ως αθλητής, ο Δημοσθένης Ταμπάκος είναι ένα βαθιά σκεπτόμενο άτομο, με ευαισθησίες και προβληματισμούς, ένας ενεργός πολίτης με αρχές και απόψεις.

Πρωτοασχολήθηκε με την Ενόργανη Γυμναστική στα 9 του χρόνια, ξεκίνησε να αγωνίζεται με τον Σπάρτακο Θεσσαλονίκης και στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 πρωτοεμφανίσθηκε σε διεθνείς αγώνες και άρχισε, χρόνο με το χρόνο, να ανεβαίνει και ένα σκαλί ψηλότερα προς την παγκόσμια αναγνώριση. Αγωνίσθηκε σε όλα τα όργανα, διακρίθηκε στο σύνθετο ατομικό, στον πλάγιο ίππο και στο δίζυγο και κατέληξε στους κρίκους.

Πήγε πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς το 2000, στο Σύδνεϋ και μετά από έναν εξαιρετικό αγώνα κατέκτησε το πρώτο του ολυμπιακό μετάλλιο, στους κρίκους. Το 2003 έφτασε στην κορυφή του κόσμου κατακτώντας την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ενώ τις χρονιές 2000 και 2004 ήταν πρώτος και στο Ευρωπαϊκό. Η πιο σημαντική διάκριση ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, όπου πήρε το χρυσό μετάλλιο. Κι όσο για τους ανθρώπους με αναπηρία, μας λέει ότι παρακολουθεί τις εκπομπές τού «meallamatia.gr» -μάλιστα κάποιες φορές μας στέλνει live και τα σχόλια του!- και καθώς μένει κοντά στο Σικιαρίδειο, Ίδρυμα για ΑμεΑ, προσπαθεί να έχει μια συνεχή «επαφή» και αντίληψη για την αναπηρία.

«Πολλοί “υγιείς” έχουν δυσκολία να επικοινωνήσουν ή να συνδεθούν με τους άλλους ανθρώπους γύρω τους. Και σε διεθνές πολιτικό επίπεδο, διαπιστώνουμε μια ορθολογική -ας πούμε- προσέγγιση όπου οι αριθμοί μπαίνουν πάνω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Για μένα, αυτή η αντίληψη είναι μια μορφή αναπηρίας», μας λέει.

Β.Α.: Υπήρξαν – και υπάρχουν- αρκετοί σπουδαίοι Έλληνες στην ενόργανη. Ο Μελισσανίδης, ο Μάρας, εσύ, ο Κοσμίδης, ο Τσολακίδης, ο Πετρούνιας σήμερα.... αθλητές με ποιότητα και μεγάλες επιτυχίες. Μπορούμε να πούμε ποιος ήταν ο καλύτερος; Δύσκολη ερώτηση αλλά κάνε μου μιαν αποτίμηση των χαρακτηριστικών σας.

Δ.Τ.: «Ο καθένας έχει τη δική του πορεία και δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις. Ο καθένας μας έχει αφήσει το αποτύπωμα του. Εγώ έχω δύο ολυμπιακά μετάλλια και αυτό αριθμητικά, σε μια κατάταξη, με τοποθετεί στην κορυφή. Εύχομαι ο Πετρούνιας να φέρει ακόμα ένα μετάλλιο και να είναι και χρυσό για να με ξεπεράσει».

Β.Α.: Είσαι στους 5 Έλληνες ολυμπιονίκες του αιώνα σε μετάλλια. Ήταν ο συγκλονιστικός τελικός του 2004 στην Αθήνα η πιο σημαντική σου στιγμή; Όταν όρθιοι 15.000 φίλαθλοι σε αποθέωναν;

Δ.Τ.: «Ήταν η μεγαλύτερη αγωνιστική μου στιγμή. Ναι, είχα την ευλογία να ζήσω τους Ολυμπιακούς στην πατρίδα μου ως αθλητής και με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Θυμάμαι όταν ήμουν 10 ετών και είχα ήδη ξεκινήσει την ενόργανη- τότε απλώς ως παιδικό όνειρο- είχα στο μυαλό μου τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς της Αθήνας που τότε τους διεκδικούσαμε για το 1996. Τελικά, το 2004 εκτός από τη συμμετοχή έζησα και την επιτυχία και τη νίκη».

Β.Α.: Πόσο έβλαψε τους πρωταθλητές μας γενικώς και τον Λευτέρη Πετρούνια ειδικότερα η αναβολή των αγώνων στο Τόκιο λόγω του ιού;

Δ.Τ.: «Ο Λευτέρης ήταν ήδη σε τροχιά προετοιμασίας. Από μία οπτική, θα μπορούσε να αξιοποιήσει την αναβολή προς όφελός του. Διάβασα μια συνέντευξη του, πρόσφατα, όπου ανέφερε μια φράση που του είχε πει ο πατέρας του και τον είχε προσγειώσει. Μετά από μια επιτυχία του, μετά από ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο, του είχε πει: «αν αγωνιζόσουν 5 λεπτά αργότερα μπορεί να είχες βγει 8ος». Στον πρωταθλητισμό, όλα είναι σχετικά. Μιλάμε για αθλητές με μεγάλη εμπειρία που όταν επιδιώκουν μια διάκριση σε έναν τελικό, μπορούν να προσαρμόζονται αναλόγως για να το πετύχουν. Για μια διετία ο Λευτέρης ξεχώριζε με διαφορά. Για μένα, ήταν “ο Λευτέρης και οι άλλοι”. Τώρα τελευταία έχει αυξηθεί ο ανταγωνισμός σε παγκόσμιο επίπεδο, εν όψει των ερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Κάθε επιτυχία είναι και θέμα στιγμής, θέμα συγκυρίας. Αλλά ένα κομμάτι της προπονητικής διαδικασίας είναι το να κάνεις έτσι το σχεδιασμό της προπόνησης ώστε να έχεις την καλύτερη δυνατή επίδοση στη σωστή στιγμή».

Β.Α.: Είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας του πρωταθλητισμού;

Δ.Τ.: «Φυσικά. Από τα βασικότερα».

Β.Α.: Πότε πήρες την απόφαση να αποσυρθείς; Το 2010; Και γιατί; Λόγω ηλικίας;

Δ.Τ.: «Μετά τους ολυμπιακούς της Αθήνας άρχισα να σκέφτομαι και τις σπουδές μου που τις είχα αφήσει στη μέση για χρόνια. Ξεκίνησα να περνάω κάποια μαθήματα. Από τη μια μου έκανε καλό γιατί σε μεγαλύτερη ηλικία ως φοιτητής αντιλαμβάνεσαι καλύτερα κάποια πράγματα. Ίσως και γι’ αυτό, πρόπερσι τελείωσα ένα μεταπτυχιακό. Η συνεργασία με την ομοσπονδία γυμναστικής έγινε και λίγο πιο, ας πούμε, ιδιαίτερη μετά το 2004. Και επίσης ο ίδιος δεν είχα πλέον ισχυρό κίνητρο γιατί ως αθλητής είχα κατακτήσει πλέον τα πάντα. Όλα αυτά συντέλεσαν στην απόφασή μου».

Β.Α.: Πότε άρχισες να το λες «μέσα σου», πότε ήξερες ότι σταματάς τον αθλητισμό;

Δ.Τ.: «Μπορεί να είχα σταματήσει και να μην το είχα παραδεχτεί αλλά μετά το 2004 συνέχισα με κάποιους τελικούς και 2 μετάλλια σε παγκόσμια κύπελλα και τελικό σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2009. Το 2008 και το 2012 ως χώρα είχαμε δικαίωμα να στείλουμε στους Ολυμπιακούς έναν αθλητή και επιλέχτηκε ο Βλάσης Μάρας. Δεν λέω ότι κακώς επιλέχτηκε αλλά απλώς καταγράφω τα δεδομένα. Όμως, από το 2008 ξεκίνησα να σκέφτομαι πως ο κύκλος αυτός πλησιάζει στο τέλος του».

Β.Α.: Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια ενασχόλησής σου με την Ενόργανη, στη Θεσσαλονίκη; Είχες από τότε στόχους; Είχες πρότυπα , σε μια εποχή που στην Ελλάδα δεν είχε ακόμα «ανθίσει» το άθλημα, τότε που μόνο η Φωφώ Βαρβαριώτου ξεχώριζε;

Δ.Τ.: «Ναι, τότε δεν είχαμε ονόματα με διακρίσεις σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρωτάθλημα. Τότε οι Βαλκανικοί Αγώνες είχαν αίγλη και μια διάκριση στους Βαλκανικούς ήταν μεγάλη στα μάτια μας. Παρακολουθούσα την εθνική ομάδα, τον Δράκο, τον Χριστοφορίδη, κλπ. με κάποιες διεθνείς διακρίσεις. Τον Αγγέλου, τον Σερταρίδη και τον Ταγτελενίδη, τον Κατσάλη, τον Ψαθά να προπονούνται στη Θεσσαλονίκη. Ήταν χαρά να μιλάω μαζί τους και να τους βλέπω να προπονούνται και να νιώθω το δέος ότι κάνουμε προπόνηση στον ίδιο χώρο. Κάθε γενιά προετοιμάζει κάτι για την επόμενη. Τότε ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες αλλά μού αρκούσαν οι πρώτες επιτυχίες των προηγούμενων από μένα σε βαλκανικό επίπεδο. Και η γενιά μας, Μελισσανίδης, Παπαδημάκης, Κεντημένος και οι λοιποί θέλω να πιστεύω πως αφήσαμε καλύτερο το έδαφος για τους επόμενους.»

Δεν αξιοποιήσαμε τις εγκαταστάσεις του 2004. Ο Δημοσθένης Ταμπάκος, σημειώνει με νόημα τα εξής:

«Μετά τους ολυμπιακούς του 2004 δεν αξιοποιήσαμε ούτε τις εγκαταστάσεις ούτε το ιστορικό γεγονός των αγώνων για να επενδύσουμε στις νέες γενιές και να κερδίσουμε πράγματα και να αξιοποιήσουμε όλο αυτό που έγινε. Ούτε τώρα. Βλέπουμε σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα να έχουμε το πολύ 10 συμμετοχές σε αγώνες εφήβων – ανδρών. Άρα; «Κάτι» δεν κάναμε σωστά μετά τον Μελισσανίδη, τον Ταμπάκο, τον Μάρα, τον Πετρούνια. Ακόμα, παραμένουμε μια χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά σε παιδική παχυσαρκία και στις χαμηλότερες θέσεις της Ευρώπης σε σωματική άσκηση».

Β.Α.: Υπάρχουν ακόμα 2 ασκήσεις καταχωρισμένες στον Κώδικα Βαθμολογίας της Διεθνούς Ομοσπονδίας στο όνομά σου. “Tabakos” και “Tabakos II”. Τι σημαίνει αυτό;

Δ.Τ.: «Ιστορικά ναι. Έχουν καταχωρηθεί δύο ασκήσεις. Τώρα έχει αναθεωρηθεί ο κώδικας. Αλλά υπάρχει το «Άλμα Μελισανίδη» όπως υπάρχει και το «Άλμα Τσουκαχάρα» που έχουν πάρει το όνομα του αθλητή που τα έχει πρωτοκάνει. Υπάρχουν και άλλοι Έλληνες αθλητές που το όνομά τους έχει δοθεί σε άσκηση. Υπάρχει στο δίζυγο ανδρών η «Άσκηση Τσολακίδη», υπάρχουν στις γυναίκες οι Ασκήσεις «Τσαβδαρίδου», «Γεωργακοπούλου», «Καστρίτση», ίσως και άλλες. Αλλά στα σχολεία, όπως έχετε επισημάνει και στο meallamatia.gr, δεν μεταφέρονται όλες αυτές οι πληροφορίες».

Β.Α.: Έχεις πει ότι ανάμεσα σ΄ εσένα και τον Πετρούνια υπάρχει μια άτυπη διαδοχή. Τι σημαίνει αυτό;»

Δ.Τ.: «Το λέει συχνά ο Λευτέρης ότι όταν ήταν μικρός έβλεπε τις προσπάθειες μου στο παγκόσμιο της Κίνας και μετά στους Ολυμπιακούς του Sydney από τότε με θεώρησε πρότυπο».

Β.Α.: Λίγο πριν από την καραντίνα, ξεκίνησες να διδάσκεις στην Σχολή Προπονητών Γυμναστικής της Γ.Γ.Α. στην Αθήνα. Θα συνεχίσεις; Είναι κάτι που σού αρέσει;

Δ.Τ.: «Είχα την τιμή να διδάξω πέρσι στις σχολές προπονητών της Γ.Γ.Α. Τώρα, διδάσκω σε ένα κολέγιο και σε ένα σχολείο και μέσω του ΑΣΑΕΔ είμαι υπεύθυνος για την οργάνωση και την υλοποίηση προγραμμάτων για την άσκηση στην προσχολική ηλικία σε 5 Βρεφονηπιακούς Σταθμούς των Ενόπλων Δυνάμεων».

Β.Α.: Τι πιστεύεις, πρέπει να μπει η εξοικείωση με την αναπηρία ως μάθημα στα σχολεία;

Δ.Τ.: «Έχω δίδυμα κορίτσια, σήμερα 7 ετών, είχαμε διπλό καρότσι όταν ήταν μωρά και ήταν πολύ δύσκολη η μετακίνηση να πας μέχρι το κοντινότερο πάρκο και έτσι πάντα σκεφτόμουν πώς τα καταφέρνουν οι χρήστες αμαξιδίων και οι τυφλοί με το λευκό μπαστούνι. Είχα κανονίσει και ήρθε στο σχολείο των κοριτσιών ο ανάπηρος αθλητής, με δύο προσθετικά πόδια κάτω απ΄ το γόνατο, ο Γιάννης Σεβδικαλής και όλα τα παιδιά το είδαν σαν μια πολύ καλή εμπειρία. Είχε επισκεφθεί το σχολείο των παιδιών μου και η Παραολυμπιονίκις Μπότσια στο ΡΙΟ 2016 Χρυσή Μόρφη, άτομο με μυϊκή δυστροφία που κινείται σε αμαξίδιο, στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας ημέρας και μιας κατεύθυνσης από το υπουργείο. Αλλά τι γίνεται τις υπόλοιπες 364 μέρες; Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. αλλά πρέπει να προσδιορίσουμε τι σημαίνει αναπηρία. Είχα συνυπάρξει σε μια εκδήλωση με τον τετραπληγικό Παραολυμπιονίκη της κολύμβησης Γιάννη Κωστάκη και έλεγε ότι η κινητική του βλάβη άλλαξε τον τρόπο μετακίνησης και του παίρνουν παραπάνω χρόνο κάποιες καθημερινές συνήθειες. Παρ’ όλα αυτά προσαρμόστηκε και προχωρά τη ζωή του. Αυτό το μήνυμα πρέπει βιωματικά να γίνει μάθημα στα παιδιά μας. Ότι πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες που φέρνει η όποια ιδιαιτερότητα η ζωή συνεχίζεται. Πρέπει να δουλέψουμε με τα παιδιά, να σπάσουμε τις προκαταλήψεις που υπάρχουν. Γιατί όταν λέμε ότι η συμπεριφορά μας είναι θέμα παιδείας εννοούμε κοινωνική μόρφωση και όχι πτυχία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει την υγεία ως καλή κατάσταση σε σωματικό και ψυχικό και πνευματικό επίπεδο. Δηλαδή βλέπεις ότι υπάρχει διεθνής ορισμός εδώ και δεκαετίες που δεν αναφέρεται στην απουσία υγείας λόγω ασθένειας ή αναπηρίας.»

Β.Α.: Λείπουν τα πρότυπα σήμερα;

Δ.Τ.: «Θυμάμαι το παλιό τραγούδι του Κώστα Χατζή , σε στίχους της Σώτιας Τσώτου «Λεωφορείο ο Κόσμος», λέει ο Δημοσθένης στο τέλος της συνέντευξης.
«Χέρια βρώμικα και τίμια,
Που κι αν δεν ξέρουνε να γράφουν,
Δώδεκα πανεπιστήμια,
Έχουν βγάλει στη ζωή».
Τα πρότυπα σήμερα τα φτιάχνουν αυτοί που τα προωθούν. Όμως με ποια αντίληψη και με ποια παιδεία; Και από την άλλη τι ζήτηση υπάρχει για ποια πρότυπα και τι ερεθίσματα λαμβάνουμε εμείς στην καθημερινότητα μας. Άλλο μόρφωση και άλλο παιδεία. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα έγιναν από «μορφωμένους» ανθρώπους. Πρέπει να επαναπροσδιοριστούν κάποιες έννοιες και να επανέλθουν κάποιες αξίες».

Β.Α.: Ταλέντα καινούργια βλέπεις; Υπάρχουν στην Ελλάδα; Είτε στους άνδρες, είτε στις γυναίκες;

Δ.Τ.: «Πάντα κάποια ταλέντα θα υπάρχουν. Οι συνθήκες όμως για πρωταθλητισμό είναι πιο δύσκολες πλέον».

Β.Α.: Και τι θα πρέπει να γίνει στην Ελλάδα για την επανεκκίνηση και ανάπτυξη της ενόργανης;

Δ.Τ.: «Χρειαζόμαστε ένα νέο πλάνο. Ένα νέο σχεδιασμό. Τα παιδιά στη σύγχρονη εποχή έχουν πολύ περισσότερες επιλογές. Γι’ αυτό κι εμείς θα πρέπει να έχουμε και διαφορετικό τρόπο προσέγγισής τους. Αυτά που εφαρμόζαμε εδώ και 20- 30 χρόνια, δεν είναι πια λογικό να τα εφαρμόζουμε και σήμερα. Πρέπει απαραιτήτως να αλλάξει η προσέγγιση από πλευράς προπονητών. Αλλά και η πολιτεία πρέπει να προσεγγίσει εντελώς διαφορετικά το άθλημα αν θέλουμε ανάπτυξη και διακρίσεις. Ακόμα σε πρακτικό επίπεδο, η ηγεσία του αθλήματος αλλά και η πολιτεία δεν έχει προσδιορίσει τον τρόπο, τη μέθοδο ανάπτυξης των αθλημάτων. Βλέπω ότι ο υπουργός, ο κ. Αυγενάκης είναι «ανοιχτός» σε αλλαγές και έχει διάθεση να δουλέψει. Φυσικά το αυτονόητο δε θέλει έπαινο. Ωστόσο χαίρομαι που βλέπω ότι εργάζεται με μεράκι σε αυτό που έχει αναλάβει. Πολλές έρευνες επιβεβαιώνουν πως όπου υπάρχουν χώροι άθλησης και ενεργά παιδιά είναι μειωμένο το κόστος για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όπως ακόμα, ότι τα ενεργά παιδιά έχουν μικρότερες πιθανότητες να ακολουθήσουν παραβατικές συμπεριφορές. Άρα και κοινωνικά μας ενδιαφέρει και οικονομικά, για τη μείωση του κόστους αλλά και για την ατομική υγεία του καθενός. Η υποστήριξη του αθλητισμού είναι επένδυση που τα οφέλη της φαίνονται σε κάθε άνθρωπο».

Β.Α.: Ξέρουμε ότι είσαι ευαισθητοποιημένος και παρακολουθείς και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Θέλουμε τη σκέψη σου, την αίσθησή σου, την άποψή σου και το μήνυμα σου για τις αθλήτριες και τους αθλητές με αναπηρία, οι οποίοι παρά τις επιπρόσθετες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά, κάνουν τη χώρα μας υπερήφανη.

Δ.Τ.: «Με δυο λόγια: σκέφτομαι τις δυσκολίες προσβασιμότητας που αντιμετωπίζουν σε μια καθημερινή βόλτα τα ανάπηρα άτομα. Σκέφτομαι τη συμπεριφορά των άλλων που τους κάνει τη ζωή δύσκολη. Για παράδειγμα : την αδιαφορία που οδηγεί στην κατάληψη αναπηρικών θέσεων στάθμευσης ή διαβάσεων. Αλλά πρέπει να αναπτύξουμε και να διευρύνουμε τις ευκαιρίες άθλησης και ενασχόλησης με τον αθλητισμό για όλα τα παιδιά. Με ή χωρίς αναπηρία. Αυτό θα πρέπει πρώτα να μας ενδιαφέρει. Μετά έρχεται ο πρωταθλητισμός. Ως επακόλουθο, είτε σε ολυμπιακό είτε σε παραολυμπιακό επίπεδο».

Β.Α.: Έχεις σχέσεις ή επαφές με Παραολυμπιονίκες;

Δ.Τ.: «Πολλοί παραολυμπιονίκες είναι φίλοι μου. Θαυμάζω το χιούμορ της Δωροθέας Ποιμενίδου και της Χρυσής Μόρφη και τη μόρφωσή τους και την αθλητική τους πορεία. Βλέπω goalball γιατί γνωρίζω από παλιά τον νυν προπονητή τον Αντώνη Ανάστο».

Β.Α.: Ιστορικά, ποιοι συνέβαλαν στην ανάπτυξη της ενόργανης στην Ελλάδα;

Δ.Τ.: Την περίοδο των πρώτων βαλκανικών πολέμων το γερμανικό σύστημα που επικρατούσε έως τότε αντικαθίσταται από το σουηδικό σύστημα γυμναστικής και παύει η καλλιέργεια του αθλήματος. Λίγο νωρίτερα, το 1896, είχαμε μάλιστα ολυμπιονίκες στην ενόργανη γυμναστική. Από τα τέλη της δεκαετίας του 60, συνέβαλαν στη επαναφορά της ενόργανης προπονητές ποδοσφαίρου που είχαν καταρτιστεί στο γερμανικό σύστημα. Ο Κουτούζης ο γυμναστής του Παναθηναϊκού που για να βελτιώσει την φυσική κατάσταση των παικτών, έβαλε στο πρόγραμμα προπόνησής τους ασκήσεις ενόργανης και ο Χατζητάκης στη Θεσσαλονίκη». Η Νέλλυ Άνταλ, οι Μυσιρλίδης, Νίκου, Ταγτελενίδης και ο αείμνηστος Ταπραντζής είναι κάποια από τα άτομα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση και την ανάπτυξη του αθλήματος στην Ελλάδα. Εδώ, αξίζει να αναφερθεί και η συμβολή της αείμνηστης Λάμπρου για το άθλημα της Ρυθμικής γυμναστικής, που έσπασε τα στερεότυπα της εποχής της για τον αθλητισμό στις γυναίκες.
Οι σκέψεις του, οι ιδέες του, οι προτάσεις του Δημοσθένη Ταμπάκου, είναι τόσο πολλές, τόσο διαφορετικές, τόσο περίτεχνες. Κι αυτά, μαζί με τις τεράστιες γνώσεις του και εμπειρίες σε πολύ υψηλό επίπεδο αθλητισμού, διαμορφώνουν μιαν εικόνα ανθρώπου που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά παραπάνω στη χώρα, εάν βρισκόταν σε κάποιο αποφασιστικό πόστο.
Κλείνοντας, δε μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε για την επικαιρότητα:

Β.Α.: Έχουν ξεκινήσει στον αθλητισμό, χάρη στη Σοφία Μπεκατώρου, αποκαλύψεις για βία κάθε είδους κατά αθλητών και αθλητριών, έως και σεξουαλική κακοποίηση αθλητών. Πώς τα ακούς όλα αυτά; Ήταν γνωστά τόσα χρόνια στους κύκλους σας; Τα υποπευόσασταν; Κάνατε ότι δεν τα ξέρατε γιατί δεν υπήρχαν αποδείξεις; Τι από όλα;

Δ.Τ.: Όπου υπάρχει εξουσία, θέση ισχύος και έλλειψη ηθικής και ακεραιότητας από πλευράς ηγεσίας, συναντώνται τέτοια φαινόμενα. Σε ένα καφέ, σε μία κλινική. Στον επαγγελματικό χώρο, στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και στον αθλητικό χώρο. Μέχρι τώρα ανάλογα περιστατικά που είχαν καταγγελθεί δεν είχαν πάρει ιδιαίτερη δημοσιότητα. Η αναγνωσιμότητα της Σοφίας, ως δύο φορές Ολυμπιονίκης και μία από τις τρεις μεγαλύτερες Ελληνίδες αθλήτριες στην Ελληνική ιστορία, συνέβαλλε, ευτυχώς, να δοθεί μια μεγάλη διάσταση και να επιδράσει και πέραν του χώρου του αθλητισμού. Αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός που με αφορμή τη Σοφία, θα βρουν θάρρος και κουράγιο να κοινοποιήσουν, γυναίκες και άντρες, ανάλογα περιστατικά και κυρίως, να μπορούν να αντισταθούν και να μη φοβηθούν να μιλήσουν στο μέλλον. Η Σοφία είναι ένα σύμβολο. Με τη στάση της σηματοδοτείται η έναρξη μιας νέας εποχής, της αλήθειας, της αφοβίας και της μηδενικής ανοχής στη βία.

Στον χώρο του αθλητισμού είναι σπάνια τα φαινόμενα σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης. Όμως, υπάρχουν και άλλες μορφές βίας. Σωματική, λεκτική, ψυχολογική. Που έχουν ασκηθεί τόσο από διοικήσεις – γνωστή και η περίπτωση του Νικόλα Κακλαμανάκη στον οποίον συμπαραστέκομαι -, όσο και από προπονητές, συχνά, με τις ευλογίες ή την παρότρυνση των γονέων. Οι πρωταθλητές Τσαβδαρίδου και Ελησσιάδης είχαν το “προνόμιο” να αποχαρακτηριστούν δύο φορές από την ΕΓΟ, με ένα έγγραφο που τους παρέδωσε μία υπάλληλος μέσα στο γυμναστήριο. Μία πτώση στο κενό, μετά από 15 χρόνια υπηρεσίας ως αθλητές. Είναι και αυτό βία. Δεν αποδίδω όλες αυτές τις συμπεριφορές τόσο σε κακία, όσο σε άγνοια. Άγνοια διοικητικών, προπονητών και γονέων. Όμως, σε μια εποχή όπου η γνώση ρέει άφθονη, λάθη από άγνοια, πλέον, δεν δικαιολογούνται. Έχει παρέλθει η εποχή δημιουργίας παιδιών -πιθανώς επιτυχημένων νέων αθλητών και αποτυχημένων ενηλίκων. Εδώ, πάλι, καλείται η Πολιτεία και οι ομοσπονδίες να αναλάβουν δράση και με επιστημοσύνη να ενταχθεί στο οργανόγραμμά τους η διαρκής επιμόρφωση προπονητών σε θέματα ψυχολογίας και παιδαγωγικών, αλλά και γονέων για θέματα συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά – αθλητές.

Β.Α.: Ο αρμόδιος Υπουργός κ. Αυγενάκης, νομοθέτησε μεταξύ άλλων, έτσι ώστε να σταματήσει το φαινόμενο των “αιωνόβιων” διοικήσεων στις Ομοσπονδίες. Πώς το κρίνεις το μέτρο;

Δ.Τ.: Για την ιστορία, είχε γίνει ανάλογη πρόταση επί υφυπουργίας κ. Αδριανού, με πρόεδρο της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για τον νέο αθλητικό νόμο τον κ. Χειμάρα. Ο κ. Αυγενάκης μπόρεσε και το υλοποίησε και αυτό αποτελεί μια νέα σελίδα για τον αθλητισμό. Όμως, υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει σε πολλά επίπεδα, αλλά η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και κάτι παραπάνω.
Η παραμονή των ίδιων ατόμων για δεκαετίες μπορεί να οδηγήσει σε στασιμότητα, ισχυροποίηση πελατειακών σχέσεων και ιδιοτελών συμπεριφορών που δεν αναδεικνύουν τον ρόλο του αθλητισμού στη σύγχρονη κοινωνία. Η οργάνωση και διοίκηση του αθλητισμού είναι μια επιστήμη, η επιστήμη της απλής λογικής όπως έχει ειπωθεί, και, όπως και κάθε επιστήμη, συνεχώς εξελίσσεται. Δεν πρέπει να μένουμε στον τρόπο διοίκησης του παρελθόντος επειδή αυτόν ξέρουμε. Μέρος του “νοικοκυρέματος” που επιδιώκει ο κ. Αυγενάκης και οι συνεργάτες του για τον ελληνικό αθλητισμό, εκτός από το όριο των θητειών, πρέπει αποτελεί και η διαρκής επιμόρφωση των αθλητικών στελεχών σε θέματα οργάνωσης και διοίκησης με βασικό σκοπό τη χρηστή διακυβέρνηση στον αθλητισμό.

Β.Α.: Θα έβλεπες μια περαιτέρω ενεργοποίησή σου στα διοικητικά της Ομοσπονδίας μετά τις νέες αλλαγές;

Δ.Τ.: Αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για το ΔΣ της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας. Είχα προτάσεις συνεργασίας από τους δύο υποψήφιους, τον Χρήστο Ψαθά και τον Νίκο Προβιά, οι οποίο είναι νέοι, έχουν διάθεση και δεξιότητες και σε διαφορετικό πεδίο ο καθένας θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση της Γυμναστικής στην Ελλάδα. Με τον Χρήστο υπήρξαμε συναθλητές, είναι φίλος, έχει περάσει από το στάδιο του προπονητή, του κριτή και του ενεργού παράγοντα στον συντονισμό σωματείων και στη διοργάνωση αγώνων. Ο Νίκος είναι 24 χρόνια διεθνής κριτής και από το 2013 είναι τεχνικός διευθυντής ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων στην UEG, συνεπώς έχει αναγνώριση και κύρος στον διεθνή χώρο του αθλήματος. Θεωρώ πως είναι μείζονος σημασίας για την ελληνική γυμναστική ο πρόεδρος να είναι ένα άτομο με τεχνοκρατική αντίληψη, που μπορεί να σταθεί εξ’ αρχής στον διεθνή χώρο. Ο Νίκος έχει ήδη δημιουργήσει ένα καλό “όνομα” και έχει αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης στον χώρο αυτό και στην παρούσα φάση θεωρώ πως είναι η καλύτερη επιλογή για τη θέση του προέδρου.

Πηγή: https://meallamatia.gr/

adonis dance art banner