Η γυμναστική σε καραντίνα, μέχρι πότε;
Του Αντώνη Κεραμιδά
Η πραγματικότητα της Πανδημίας του covid-19 έχει πλήξει ανεπανόρθωτα τον αθλητισμό στη βάση του και δεν χωράει καμιά αμφιβολία γι΄αυτό. Οι αποφάσεις της πολιτείας για χαλάρωση των μέτρων αποκλείουν και πλήττουν για ακόμη μια φορά τον λεγόμενο ερασιτεχνικό αθλητισμό μέσα στον οποίον ανήκουν και τα αθλήματα της γυμναστικής.
Το ψήφισμα αλλά και οι προτάσεις της Ελληνικής γυμναστικής Ομοσπονδίας για ένταξη των κλιμακίων στις προπονήσεις ακολουθώντας συγκεκριμένο πρωτόκολλο προστασίας των αθλητών/τριών δεν εισακούστηκαν . Η απάντηση της Γ.Γ.Α. (σύμφωνα με την ΕΓΟ) στο αίτημα της Ομοσπονδίας για κατ’ εξαίρεση χρήση των αθλητικών εγκαταστάσεων από επιλεγμένους πρωταθλητές Γυμναστικής και τους προπονητές τους ήταν αρνητική, με το αιτιολογικό ότι, η Πολιτική Προστασία και η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων επιτρέπουν προς το παρόν να εξαιρεθούν από τους περιορισμούς μόνο τα μέλη της προ-Ολυμπιακής ομάδας.
Οι αθλητές και αθλήτριες των εθνικών ομάδων της ενόργανης, ρυθμικής και τραμπολίνου (που δεν είναι και τόσοι πολλοί), εκτός από τα ΕΑΚ, κάλλιστα θα μπορούσαν να γυμνάζονται στις πόλεις και τα γυμναστήριά τους (και άρα δίχως κανέναν συγχρωτισμό) και τηρώντας τις εντολές ατομικής προστασίας μαζί με τους προπονητές τους. Οι αποστάσεις που θα μπορούσαν να τηρούν αυτά τα παιδιά μέσα στο γυμναστήριο, υπερκαλύπτουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα που θέτει η πολιτική προστασία. Οι κύριοι υπεύθυνοι αυτών των αποφάσεων προφανώς δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει πραγματικός πρωταθλητισμός και αυτός είναι ο λόγος που κωφεύουν στις προτάσεις της ΕΓΟ. Μπορεί ο χρόνος αποχής των παιδιών από τις αθλητικές τους υποχρεώσεις να φαίνεται λίγος σε σχέση με τα συνολικά τους χρόνια στις προπονήσεις, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.
Στη γυμναστική και ιδίως σε υψηλό επίπεδο, τα όσα χτίζει και αποκομίζει ο αθλητής μέσα σ έναν χρόνο και έπειτα από κόπο, πόνο και οικογενειακές θυσίες μπορούν να χαθούν στη κυριολεξία μέσα σε ένα μήνα ουσιαστικής απραξίας και απουσίας από τον φυσικό τους χώρο. Στις αθλήτριες και ιδίως σε αυτές που βρίσκονται στην εφηβεία, η αποχή από τις προπονήσεις μπορεί να αποδειχτεί άκρως καταστροφική δεδομένης της καλπάζουσας βιολογικής τους εξέλιξης. Ο αθλητής δεν είναι συσκευασμένο προϊόν που τον βάζεις στη κατάψυξη και τον ξαναβγάζεις μετά από έναν μήνα «ολόφρεσκο» για να συνεχίσει. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και καθορίζει τα πάντα, και σε επίπεδο σωματικης εξέλιξης αλλά και ψυχολογικής σταθερότητας. Και για να μη κοροϊδευόμαστε. Η τιμή των rapid test είναι τέτοια πλέον που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη λύση για είσοδο των επίλεκτων αθλητών στα γυμναστήρια. Αλλά, βασικά η πανδημία φέρνει στην επιφάνεια για ακόμη μα φορά, τη διαχρονικά αδιάφορη τακτική τής κάθε πολιτείας, (κάθε πολιτικής απόχρωσης) για τον υγιή αθλητισμό. Και όταν λέω υγιή αναφέρομαι στα ατομικά αθλήματα όπως η γυμναστική, η οποία δε γεμίζει στάδια με πορωμένους οπαδούς που συνήθως καθορίζουν και τις πολιτικές εξελίξεις μέσω της ψήφου.
Ακόμη και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές να ανοίξουν τα εθνικά κέντρα και τα προπονητήρια, κανένας προπονητής ή προπονήτρια δεν μπορεί να εγγυηθεί την απόδοση των αθλητών και αθλητριών στις διεθνείς υποχρεώσεις (αν τελικά πραγματοποιηθούν) στις αρχές του επόμενου έτους. όπως για παράδειγμα στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα της ερχόμενης άνοιξης. Και όταν στη συνέχεια, περάσει όλο αυτό το κακό και έρθει η στιγμή της αξιολόγησης της Ομοσπονδίας μας, με βάση το πρόγραμμα «χίλων» όπου βασικό του συστατικό αποτελεί η δραστηριότητα και οι διακρίσεις τής ΕΓΟ σε αγωνιστικό επίπεδο, θα δούμε κατά πόσο θα επικρατήσει η αξιοκρατία και η αυτονόητη λογική σε όλο αυτό το παράλογο που ζούμε.
