•  

"Μαμά, έχω τελειώσει με τη γυμναστική"

gimnastikiΤου Αντώνη Κεραμιδά

Τι πιο δύσκολο για έναν γονέα να βλέπει το παιδί του να βαδίζει μέσα στον αβέβαιο κόσμο της γυμναστικής, σε ένα άθλημα που αδυνατεί να σου εγγυηθεί το παραμικρό για μελλοντικές επιτυχίες, αφού, δεδομένης της φύσης του, οι ανατροπές και οι εκπλήξεις προπορεύονται κάθε προπονητικής εικασίας;

Τι γίνεται όταν από τη προπόνηση εκλείψει η χαρά; Κατά πόσο η πιεστική προπόνηση σε συνδυασμό με τις σχολικές απαιτήσεις μπορούν να οδηγήσουν μια αθλήτρια να κάνει σημαντική στροφή στη ζωή του θυσιάζοντας κάτι, που για εκείνη αποτελούσε ουσία ζωής;

Η παρακάτω πραγματική ιστορία που μου τράβηξε τη προσοχή στο www.tampabay.com, δεν απέχει από την ελληνική πραγματικότητα. Μετά το «τέλος» μιας πορείας, χρειάζεται να θρηνήσουμε ή τελικά να γιορτάσουμε μια νέα αρχή; Διαβάστε τη σχετική ιστορία μιας μητέρας:


Ήταν θυμάμαι 7 χρονών όταν περάσαμε με τη μικρή μου κόρη τη πόρτα του γυμναστηρίου. Η παρουσία της μέσα στην ομάδα δεν πέρασε απαρατήρητη. Λεπτές γραμμές αρκετά ευλύγιστη και με αποφασισμένο προσωπάκι δεν άργησε να ενταχτεί στην αγωνιστική ομάδα. Βλέποντάς την στη συνέχεια να αγωνίζεται για πρώτη φορά πάνω στα όργανα και σε πιο δύσκολες ασκήσεις από αυτές που είχε μάθει μέχρι τώρα, έμοιαζε σαν χαμένη. «Θα μείνει πάνω στη δοκό;» «θα τα καταφέρει να κάνει τη περιστροφή της σωστά στο δίζυγο»; Τις περισσότερες φορές δεν τα κατάφερνε...

Όσο προχωρούσε στις αγωνιστικές της υποχρεώσεις και ανέβαινε επίπεδο, η υπόθεση έπαιρνε ακόμη μεγαλύτερο οικογενειακό χαρακτήρα, αφού την ακολουθούσαν οι γιαγιάδες, παππούδες θείοι ξαδέρφια και λοιποί συγγενείς...

Σε ηλικία 11 χρόνων κερδίζει το πρώτο της εθνικό μετάλλιο στη κατηγορία της. Μια απίστευτη στιγμή για μένα, τέτοια που με έκανε να πιστεύω πως οι ικανότητές της θα της χάριζαν ίσως μια μελλοντική υποτροφία για τις σπουδές της.

Στη συνέχεια άρχισαν οι τραυματισμοί. Αρχικά μια σοβαρή κάκωση στον αριστερό της καρπό και στη συνέχεια στον δεξί της. Ακολούθησε αργότερα κάταγμα του αστραγάλου. Ο φόβος δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του μπροστά στις απαιτήσεις των δύσκολων ασκήσεων. Το φλικ σάλτο στη δοκό άρχισε να της δημιουργεί σοβαρό άγχος, ενώ οι παλάμες της είχαν γεμίσει φουσκάλες. Τη ρωτούσα συχνά αν θέλει να συνεχίσει και απαντούσε «ναι».

Πέρυσι μπήκε στο Λύκειο, την ίδια χρονιά που οι εβδομαδιαίες ώρες της προπόνησης αυξήθηκαν σημαντικά. Το μόνο που έκανε πλέον, ήταν να προπονείται και να διαβάζει τα μαθήματά της. Συχνά και στα πλαίσια εκμάθησης νέων ασκήσεων, έμενε μέχρι αργά στη προπόνηση, κάτι που μου δημιουργούσε ανησυχία μπρος στο φόβο της υπερκόπωσης.

Γυρίζοντας από τις διακοπές μας πριν από λίγες εβδομάδες, μου λέει: «Μαμά, έχω τελειώσει από τη γυμναστική». Έτσι απλά. Μετά από οχτώ χρόνια (σχεδόν τη μισή ζωή της), ήταν έτοιμη να ανταλλάξει το κορμάκι της με τη ζωή εκτός γυμναστηρίου. Η γυμναστική πλέον είπε, δεν είναι καθόλου διασκεδαστική. Κουράστηκε να φοβάται.

Έχω συναντήσει αρκετούς γονείς όλα αυτά τα χρόνια στη γυμναστική, όπου κάποιοι προσπαθούσαν να πείσουν τα παιδιά τους να συνεχίσουν και άλλους να τα πείσουν να σταματήσουν, δίχως όμως να μπορούν να χειριστούν σωστά το όλο θέμα.

Της απάντησα πως ήμουν περήφανη για την μεγάλη αυτή απόφαση. Και πραγματικά ήμουν. Ήθελε να σταματήσει τη γυμναστική άμεσα. Της πρότεινα να επιστρέψει για ακόμη μια φορά στο γυμναστήριο ώστε να σιγουρευτεί για την απόφασή της.

Την ημέρα της τελευταίας της προπόνησης, συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο καθώς περνούσε η μέρα, πως δεν θα την ξανάβλεπα πλέον να προσπαθεί στις ασκήσεις της. Κοιτούσα μέσα στο γυμναστήριο τα άλλα παιδιά να προπονούνται. Γυμνασμένα σώματα, επίδεσμοι γύρω από καρπούς και αστραγάλους, δύσκολες ασκήσεις και υπερπροσπάθειες πάνω στα όργανα. Εντόπισα τη κόρη μου να έχει τελειώσει και να κάθεται κάπου στη γωνία. Έχασα τη προσπάθειά της. Ποτέ δεν θα την ξανάβλεπα να κάνει διπλό φλικ και σάλτο πάνω στη δοκό...

Κοίταξα γύρω μου. Η αίθουσα αναμονής όσο τη ξέρω. Μια μαμά που είχα γνωρίσει εδώ και 3 χρόνια, συνομιλούσε με έναν πατέρα που τον ήξερα 5 χρόνια. Ο νέες μαμάδες περίμεναν με ανοιχτά λάπτοπ, ενώ κάποιες τα κινητά ή τα ipad την ίδια στιγμή που το ένα τους μάτι κοίταζε κλεφτά μέσα στο γυμναστήριο μπας και καταφέρουν να δουν το παιδί τους. Σηκώνω το κεφάλι μου στη πόρτα του γυμναστηρίου όπου βλέπω μια αφίσα της κόρης μου που την είχαν κολλήσει κάποια στιγμή, δείχνοντας τη να εκτελεί μια όμορφη άσκηση, έπειτα από μια πετυχημένη εμφάνισή της σε πρόσφατους αγώνες.

Συνειδητοποίησα πως περνάμε πλέον την πόρτα της εξόδου από τον μικρόκοσμο της γυμναστικής. Αφήνουμε τις συναθλήτριές της, τους γονείς, τους προπονητές και το μέλλον της στο άθλημα. Δάκρυα τώρα κυλούν στα μάγουλά μου.

Έτσι ήταν και για τις επόμενες ημέρες. Κάτι σαν θάνατος.

Η κόρη μου από την άλλη, ένοιωσε ανακούφιση. Ήταν θλιβερό να αφήνει πίσω της ένα μέρος που για μεγάλο διάστημα ήταν κομμάτι της ζωής της. Αλλά πλέον δεν θα υπήρχε κανένας φόβος, ούτε το άγχος για τις επιδόσεις της στη γυμναστική και τις σχολικές της υποχρεώσεις. Δεν μπορούσε όμως να κατανοήσει γιατί έκλαιγα.

Σκέφτηκα πόσα χρήματα είχα ξοδέψει γι΄ αυτό το άθλημα. Μετακινήσεις, αγώνες, ταξίδια... θα μπορούσα να τα είχα επενδύσει να πάει σε ίσως κάποιο ιδιωτικό σχολείο. Σκεφτόμουν τη κούρασή της όλα αυτά τα χρόνια, τις προσπάθειές της να καταφέρει να βγάλει δύσκολες ασκήσεις επενδύοντας ατέλειωτες ώρες σε νέα στοιχεία και προγράμματα. Τι θα έκανε άραγε τότε, αν δεν τα έκανε όλα αυτά;

Μου πήρε λίγες μέρες να συνειδητοποιήσω πως, όλη αυτή η τεράστια επένδυση χρόνου στη γυμναστική, την έκαναν αυτό που είναι σήμερα.

Είχε μάθει να παίρνει ρίσκα. Είχε μάθει να παλεύει με τον φόβο. Είχε μάθει να επιμένει μπροστά στον φόβο της απογοήτευσης. Είχε μάθε να πετυχαίνει σε ένα από τα πιο σκληρά αθλήματα που υπάρχουν. Είχε μάθει να εγκαταλείπει τη γυμναστική υπό τους δικούς της όρους.

Η θλίψη μετατράπηκε σε ανακούφιση. Καμιά ανησυχία πλέον για το αντίκτυπο του αθλήματος στο σώμα της. Με όλα αυτά τα μετρητά θα μπορούσαμε να είχαμε πάει οικογενειακές διακοπές. Αυτό που μ΄ενδιέφερε όμως κυρίως ήταν η ταυτότητά της. Περισσότερο από το μισό της ηλικίας της το είχε περάσει στο γυμναστήριο. Αναρωτήθηκα, που θα ήταν χωρίς τη γυμναστική;

Μετά από καιρό η κόρη μου μπήκε στην ομάδα κολύμβησης black Speedo of St. Petersburg High School’s swim team. Κρατούσα την αναπνοή μου καθως την έβλεπα να πηγαίνει προς τον βατήρα καταδύσεων.

Όλα τα μάτια πλέον "καρφωμένα" στο κορίτσι μου βλέποντάς την να εκτελεί ένα μπροστινό σάλτο με μια πιρουέτα και να σκίζει το νερό. Τώρα αγωνιζόταν για το σχολείο της. Χαμογελούσε καθώς έβγαινε από το νερό...

Η κόρη μου, η αθλήτρια..

Ελεύθερη μετάφραση του Αντώνη Κεραμιδά απο το https://www.tampabay.com


  • Αντώνης Κεραμιδάς
  • O Αντώνης Κεραμιδάς είναι φωτογράφος χορού και γυμναστικής, πρώην αθλητής και ομοσπονδιακός προπονητής Ενόργανης Γυμναστικής ανδρών, εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ). Αρθρογραφεί και σχολιάζει πάνω σε θέματα που άπτονται της εξέλιξης της Γυμναστικής σε τεχνικό και διοικητικό επίπεδο.