•  

Όχι μόνο κορδέλες και στρας. Η αλήθεια για τη ρυθμική γυμναστική

Εκείνη στέκεται κομψά, περιμένοντας την μουσική να αρχίσει. Τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε κότσο. Το eyeliner, η σκιά και το ρουζ είναι άψογα εφαρμοσμένα στο πρόσωπο της.

Κρύσταλλα Swarovski στολίζουν το κορμάκι που αγκαλιάζει το σώμα της. Στα χέρια της κρατάει μια κορδέλα..

Ρυθμική γυμναστική. Είναι αναμφισβήτητα το πιο όμορφο άθλημα στον κόσμο. Αλλά είναι εξίσου ένα από τα πιο άγνωστα και υποτιμημένα γιατί ζει στην σκιά του διάσημου "ξαδέλφου" της, την ενόργανη γυμναστική. Το άθλημα με την δοκό, τον ίππο, το μονόζυγο, τους ασύμμετρους ζυγούς και το έδαφος. Δεν υπάρχουν φλικ φλκακ στην ρυθμική. Ούτε μονόζυγο και δοκός. Είναι περισσότερο χαριτωμένο και μια πιο ρυθμική εκδοχή της γυμναστικής. Γι΄ αυτό το λόγο οι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν ή έχουν την εικόνα της ενόργανης γι'αυτό. Οι περισσότεροι λένε πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ναζιαρικη και κοριτσίστικη απασχόληση η οποία περιλαμβάνει make up, στρας και γκλιτερ. Λένε πως είναι απλά χορός με κορδέλες και μπάλες και όχι ένα άθλημα.
Λοιπόν, εγώ θα διαφωνήσω. Η ρυθμική γυμναστική είναι ένα επίσημο Ολυμπιακό άθλημα και όχι ένα "φρου-φρου hobby". Ναι όταν μία αθλήτρια παίρνει μέρος σε έναν αγώνα, φοράει εντυπωσιακά κορμάκια με στρας και να κάνει πρόγραμμα με κορδέλα, αλλά αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι. Αυτό που φαίνεται και το βλέπει κάποιος. Το υπόλοιπο, η προπόνηση, το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτό το άθλημα είναι κρυμμένο.


Μια αθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής πρέπει να στρίψει, να πηδήξει, να ισορροπήσει και να χορέψει και ταυτόχρονα να χειριστεί, να πετάξει και να πιάσει διάφορα όργανα και όλα αυτά με σωστή τεχνική και στον ρυθμό της μουσικής. Δεν είναι εύκολο αλλά οι αθλήτριες της ρυθμικής γυμναστικής το κάνουν να φαίνεται εύκολο και δίχως απαιτείται ιδιαίτερος κόπος. Και όλο αυτό ξεκινάει κάνοντας ατελείωτες ώρες προπόνηση και εξάσκηση. Το γυμναστήριο είναι γεμάτο με κορίτσια που φορούν κορμάκια και σορτσάκια μούσκεμα στον ιδρώτα. Με πόδια και χέρια γεμάτα μελανιές.

"Ψήλωνε"
"Πάμε κορίτσι μου τέντωσε τα πόδια σου"
"Πέντε φορές ακόμα. Τέντωσε τα γόνατα σου"

Αυτές είναι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι προπονήτριες όσο οι αθλήτριες πραγματοποιούν επίπονες, δύσκολες, εξαντλητικές ασκήσεις, κρατώντας τα σώματά τους σε διαφορετικές θέσεις ισορροπίας, προσπαθώντας να συγκεντρωθούν και να δυναμώσουν κάθε μυ τους. Εκτός από το να είναι δυνατή μια αθλήτρια πρέπει να είναι κ αρκετά ευλύγιστη. Τα πόδια πρέπει να λυγίζουν, να τεντώνουν, και να υπερεκτείνονται και η πλάτη πρέπει να λυγίζει στην μέση. Τουλάχιστον αυτό είναι το ιδανικό.

Για τα πόδια όμως.. προκειμένου μια αθλήτρια να πραγματοποιήσει άλμα, το περίφημο "σπαγκάτο στον αέρα" για παράδειγμα, αυτά που είπαμε πριν δεν είναι αρκετά. Πρέπει το άνοιγμα των ποδιών να υπερβεί τις 180 μοίρες. Αυτό επιτυγχάνεται κάνοντας ευλυγισία ανάμεσα σε 2 καρέκλες με τον κάθε αστράγαλο σε μία από αυτές, πιέζοντας συνεχώς. Οι αθλήτριες έχουν μια γκριμάτσα πόνου αλλά είναι στρατιώτες στην ευλυγισία. Και ακόμη, σ'αυτές τις πολεμίστριες δεν δίνεται ουσιαστικά κανένας σεβασμός ή αναγνώριση. Κάνεις δεν αμφιβάλλει για την δύναμη ενός ποδοσφαιριστή ή ενός παλαιστή. Αλλά για κάποιο λόγο οι άνθρωποι γυρίζουν το κεφάλι τους μόλις ακούν για την ρυθμική γυμναστική. Ίσως η λεπτότητα και η χάρη των αθλητριών τους ξεγελάει.

Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν πως η πιο λεπτεπίλεπτη αθλήτρια είναι συνάμα και η πιο δυνατή. Η αθλήτρια της ρυθμικής δουλεύει πολλές ώρες και πολύ σκληρά. Στην περίπτωση της ρυθμικής λένε "η ομορφιά πονάει" και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πιο αληθινό. Ένας θεατής πιθανόν δεν θα συνειδητοποιήσει την προσπάθεια που κάνει για να ελέγξει το εκάστοτε όργανο σε κάθε της πρόγραμμα. Της παίρνει πολύ χρόνο επιμελούς εξάσκησης των ακροβατικών στοιχείων καθώς και όλων των χειρισμών της μπάλας, του στεφανιού, του σχοινιού, των κορίνων και της κορδέλας.

Όταν μία αθλήτρια παρουσιάζεται σε έναν αγώνα, έχει μία και μόνο μία ευκαιρία για να αποδείξει ποια είναι και τι μπορεί να κάνει. Μία ευκαιρία για να επιδείξει όλη της την προπόνηση και την δουλειά κάτω από το ακλόνητο βλέμμα των κριτών σε ένα πρόγραμμα το οποίο διαρκεί μόνο 1 λεπτό και 30 δευτερόλεπτα. Κάνεις δεν σταματάει την μουσική αν η αθλήτρια κάνει λάθος. Πρέπει να βγει στο ταπί δυνατή και γενναία κάτω απ' την οποιαδήποτε πίεση. Απ'έξω είναι καλυμμένη με στρας και από μέσα μπορεί να είναι γεμάτη με αμφιβολία και φόβο. Αλλά αυτά πρέπει να τα προσπεράσει και να παραμείνει σταθερή. Όταν η μουσική ξεκινάει, εκείνη είτε πετάει, είτε κάνει στροφές. Το όργανο γίνεται ένα με το σώμα της. Αφήνει τους φόβους της και κάνει το καλύτερο. Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία.

Η αθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής είτε ανήκει στο ταπί είτε της ανήκει αυτό. Σ' αυτό το άθλημα υπάρχουν πολλές ταλαντούχες αθλήτριες που δουλεύουν σκληρά και θέλουν να γίνουν πρωταθλήτριες. Και παρόλο που είναι πολλές εκείνες που προπονούνται για να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους, έχοντας το εθνόσημο ραμμένο στο κορμάκι τους, μόνο λίγες είναι εκείνες που θα ζήσουν το Ολυμπιακό όνειρο και μόνο μία εκείνη που θα πάρει το χρυσό μετάλλιο. Ο ανταγωνισμός υπάρχει πάντα στον αέρα όσο προετοιμάζονται και κανείς δεν ξέρει αν όλη αυτή η δουλειά κ οι θυσίες ανταμείβονται. Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί ότι κάποια αθλήτρια θα επιτύχει. Υπάρχει πάντα αυτός ο μακροχρόνιος φόβος πως όλες αυτές οι ώρες προπόνησης και όλη αυτή η αφοσίωση πάνε χαμένα.

Τότε γιατί οι αθλήτριες ανησυχούν, προπονούνται και προσπαθούν; Γιατί το περνάνε όλο αυτό εφόσον δεν υπάρχει καμία εγγύηση της επιτυχίας και όλοι τους βάζουν την ταμπέλα ως "η χορεύτρια με την κορδέλα"; Η ρυθμική γυμναστική είναι εθιστική. Για εμένα, υπάρχει κάτι το αναντικατάστατο με αυτό που νιώθεις όταν βρίσκεσαι στο αγωνιστικό ταπί και νιώθεις το όργανο στα χέρια σου. Και όταν παρουσιάζω αυτό το πρόγραμμα, υπάρχει ένα αίσθημα ότι είμαι ταυτόχρονα μια ακροβατρια, μια χορεύτρια, μια αθλήτρια, μια ηθοποιός, ένα πουλί ανάλαφρο που κινείται με την μουσική.

Όταν είμαι στο στοιχείο μου, στην προπόνηση ή στον αγώνα δηλαδή, οτιδήποτε άλλο είναι ανούσιο. Μπαίνοντας στον κόσμο της ρυθμικής γυμναστικής είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις πως, το άθλημα που ελέγχει την ζωή σου φυσικά και δεν είναι μόνο κορδέλες και στρας όπως όλοι θέλουν να πιστεύουν.

Πηγή: huffingtonpost.com

Μτάφραση, επιμέλεια για το gymnast.gr:

Πιστιόλη Ελένη
Χορογράφος-χοροδιδάσκαλος
Πρώην αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής