Γυμναστική και πρωταθλητισμός, πόσο ευτυχισμένοι είστε;

Του Αντώνη Κεραμιδά:

Ποιος είναι ο σκοπός του πρωταθλητισμού; Γνωστός σε όλους που ασχολούνται με τα αθλήματα της γυμναστικής και όχι μόνον. Ο στόχος, ο σκοπός, το μετάλλιο, η διάκριση, η οποία για να επιτευχθεί χρειάζεται απαραίτητα η αυστηρή (και  και δίχως καμιά παρέκκλιση), προσήλωση  σε αυτό που έχουμε δρομολογήσει.

Τι κι αν πολλές φορές αυτό το δρομολόγιο της δόξας κρύβει πόνο, λύπες και μετρημένες στα δάχτυλα, στιγμιαίες χαρές; Η επιθυμία της δόξας λοιπόν παρέα μαζί με άλλες επιθυμίες της ζωής έτσι πως μας έχουν μάθει να τις διεκδικούμε. Επιθυμίες που έχουν σχέση με την απόκτηση πραγμάτων, καταστάσεων και πολλές φορές με «απόκτηση ανθρώπων». Το φυσιολογικό συναίσθημα του ανθρώπου είναι να νιώθει ικανοποίηση και χαρά. Όμως, οι κοινωνίες και τα συστήματά τους (κυρίως τα οικονομικά), έχουν συνδέσει τη χαρά με την κατάκτηση επιθυμιών. Ουσιαστικά τις κατασκευάζουν. Ο πρωταθλητισμός και τα κίνητρά του έτσι όπως έχουν εξελιχθεί στον χρόνο, δεν αποτελούν εξαίρεση, μιας και αποτελεί κομμάτι της ίδιας κοινωνίας.  Αν είχαμε τη δυνατότητα να ζούμε σε κοινωνίες όπου θα μας αρκούσε να απολαμβάνουμε την ύπαρξή μας και όχι τα αποκτήματά μας, πιθανόν να μην νιώθαμε θλίψη και απογοήτευση από τη μη υλοποίηση των επιθυμιών μας.

Ας φέρουμε στη μνήμη μας εκείνο το μακρινό συναίσθημα που είχαμε όταν είμαστε παιδιά και παίζαμε στις αυλές και τις γειτονιές και το μόνο που μας ενδιέφερε και μας έδινε χαρά, ήταν απλά να παίζουμε και όχι να αποκτήσουμε ...διάφορα!

Το βασικό λοιπόν είναι να στεκόμαστε στη διαδικασία. Και να χαιρόμαστε. Να μην ενδιαφερόμαστε τόσο για το αποτέλεσμα, αλλά για τον τρόπο και τη διαδικασία που φτάνουμε σε αυτό!