Ανησυχώ, αλλά ακόμη αφήνω τη κόρη μου να κάνει γυμναστική

"Κι εγώ θέλω να "κατεβάσω" τα μούτρα του Larry Nassar’s. Αλλά αυτό, είναι μόνο ένα μέρος από το όλο πρόβλημα".

Της Shaun Dreisbach

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρώτο μάθημα γυμναστικής της κόρης μου. Ήταν 6 χρονών και καθώς μια ντουζίνα κορίτσια έκαναν ζέσταμα στο έδαφος, έκανε – έτσι ξαφνικά- ένα τέλειο σπαγκάτ. Μέχρι το τέλος της προπόνησης μπορούσε να κάνει τροχούς. Ακόμα μπορώ να νιώσω αυτή τη καυτή φαινομενική αίσθηση στις φλέβες μου, μια μίξη από τεράστια επιθυμία και ανήσυχου τρόμου. Ως πρώην αθλήτρια η μέση μου, μου θυμίζει καθημερινά ότι το σώμα μας δεν είναι φτιαγμένο να λυγίζει ανάποδα για πολλά χρόνια. Συνάντησα και μίλησα με αρκετούς αθλητές Ολυμπιακού επιπέδου και ξέρω ΄τι η κουλτούρα του αθλήματος μπορεί να γίνει πολύ σκληρή.

Ήμουν μεταξύ να ενισχύσω το φυσικό το της ταλέντο και την εμφανή της διασκέδαση και στη σκέψη: γιατί να το κάνω αυτό στο παιδί μου; Της κόρης μου το πάθος νίκησε και τώρα στα 11 της είναι αθλήτρια αγωνιστικού επιπέδου. Έχει πόστερ με τις 5 καλύτερες αθλήτριες -Simone Biles, Aly Raisman, Gabby Douglas δίπλα από το κρεβάτι της, πάνω από τα μετάλλια της. Ονειρεύεται πως θα πάει στους Ολυμπιακούς, και το μόνο πραγματικό όνειρο που θυμάται πως έχει γίνει είναι ότι την κάλεσε -από τη Martha αυτοπροσώπως- να πάει στο ράντζο Karolyi το Τέξας. Το ανέφερε αυτό καθώς βλέπαμε την κάθειρξη του Larry Nassar. Ήταν η μόνη φορά που δεν έσκασε το πλατύ της χαμόγελο καθώς σκεφτόταν αυτή την πιθανότητα. Ένιωθε όπως όλοι : λυπημένοι. Αηδιασμένοι.

Ρώτησε πως όλες αυτές οι γυναίκες – 156 και πιθανόν πολύ περισσότερες- τις φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο. Πως αυτός ο άνθρωπος εξηγούσε κάθε παρενόχληση ως “θεραπεία”. Πως η Αμερικάνικη γυμναστική μπορούσε να είναι τόσο τυφλή. Ή πως οι υπεύθυνοι ήξεραν αλλά κοιτούσαν από την άλλη πλευρά – και το άφηναν αυτό να γίνεται για δεκαετίες. Της είπα ότι αν κάποιος -ακόμη και ένας ιατρός-επαγγελματίας-προσπαθήσει να την αγγίξει ακατάλληλα θα πρέπει να ουρλιάξει και να παλέψει και να τρέξει και να μας το πει ή να το πει σε κάποιον, οποιονδήποτε. Και επέμενε ότι ποτέ δεν θα επιτρέψει σε κάποιον να την παρενοχλήσει. Αλλά όσο ήθελα να την πιστέψω, εξακολουθώ να ανησυχώ.

Γιατί; Επειδή χρειάζεται ένα πολύ ιδιαίτερο είδος ατόμου για να υπερέχει στη γυμναστική.Τα κορίτσια που επιλέγουν να συμμετέχουν στην αγωνιστική ομάδα τα επιλέγουν όχι μόνο για τον τύπο του σώματος και την ευελιξία αλλά για την ικανότητά τους να ακούν και να ακολουθούν οδηγίες με απόλυτη ακρίβεια. Το να εξφενδονίζεις το σώμα σου στον αέρα - πάνω από τον ίππο ή σε 10 εκατοστά πάχους δοκό - είναι πολύ επικίνδυνο να μην κάνεις ό,τι ακριβώς σου λέει ο προπονητής σου. Αλλά αυτό σε οδηγεί από μόνο του ένα ορισμένο επίπεδο μη αμφισβητούμενης αρχής.

Οι αθλητές έχουν επίσης μια ασυνήθιστη αντοχή και ανταγωνιστικότητα - με άλλους ανθρώπους, ναι, αλλά πρωτίστως με τον εαυτό τους - που μπορεί μερικές φορές να τείνουν προς την αυτοτραυματισμό. Δεν κάθεσαι με διάστρεμμα στον αστράγαλο . το δένεις και συνεχίζεις. Δεν χάνεις προπόνηση όταν οι ραχιαίοι σου είναι τόσο πιασμένοι από τ να κάνεις έλξεις στο δύζυγο που δεν μπορείς να σηκώσεις τα χέρια σου πάνω από το κεφάλι σου. Βάζεις το κορμάκι σου και πας επειδή είναι αναμενόμενο από εσενα και το περιμένεις από τον εαυτό σου. Δεν κλαις όταν πέσεις από την δοκό. Χαμογελάς στους κριτές, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, τινάζεις από πάνω σου την ταπείνωση και ολοκληρώνεις το αναθεματισμένο σου πρόγραμμα.. Αν θυμάσαι το χρυσό Ολυμπιακό άλμα της Kerri Strug με τον καταστραμμένο αστράγαλο, αυτό που είδες ήταν μια ζωντανή ματιά στο μυαλό μιας αθλήτριας. Σήκω. Κάνε το καλύτερα. Κάνε το τέλειο.

Αυτό που λέω είναι ότι δεν είναι μόνο ένας κακός γιατρός που είναι το μόνο πρόβλημα εδώ, αλλά η κουλτούρα του αθλήματος και ο τύπος προσωπικότητας των κοριτσιών που το αγαπούν. Η γυμναστική περιστρέφεται γύρω από την εύρεση σφάλματος σε ό, τι κάνεις. Αρχίζεις με ένα τέλειο σκορ και χάνεις πόντους από εκεί. Κάθε κίνηση ή κεφάλι που έχει κλίση λίγο πιο πίσω, ή το χέρι που δεν κολλάει ευθεία είναι μια μείωση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, από τους προπονητές και τους αθλητές μέχρι και τους κριτές, η κουλτούρα της γυμναστικής ήταν παραδοσιακά κριτική, και τα κορίτσια το πιπιλίζουν και αντέχουν στη πίεση γιατί είναι σκληρά όπως τα νύχια και δεν ξέρουν κάποιον άλλο τρόπο ζωής. (Οι περισσότεροι ελίτ αθλητές περνούν περισσότερο χρόνο στο γυμναστήριο και σε αγώνες από ό, τι στο σπίτι με τις δικές τους οικογένειες.)

Ένα από τα πράγματα που με χτύπησε δυνατά ήταν όταν άκουσα τη μαρτυρία όλων αυτών των αθλητών ότι συχνά πήγαιναν στον Nassar επειδή ήταν το μόνο άτομο που ήταν πραγματικά συμπαθητικό σε αυτά. Που τους έδωσε ένα χαμόγελο. Που προσποιήθηκε ότι βοήθησε. Σκεφτείτε το: Ποια είναι αυτή η αναθεματισμένη κατάσταση που αντιμετωπίζετε - και τη ζείτε και εξασκήστε καθημερινά - όταν ο σεξουαλικός σας κακοποιός γίνεται ασφαλές σας καταφύγιο;

Γιατί λοιπόν στέλνω ακόμα την κόρη μου στο γυμναστήριο για 11 ώρες την εβδομάδα, γνωρίζοντας όλα αυτά; Για αρχή, η κουλτούρα στο γυμναστήριο της δεν είναι καθόλου όπως αυτές που θυμάμαι μεγαλώνοντας, όπου υπήρχαν αφίσες κρεμασμένες τους τοίχους θυμίζοντας σε κάθε αθλητή ότι «η εξάσκηση δεν κάνει το τέλειο. η τέλεια εξάσκηση κάνει το τέλειο." Οι προπονητές της δεν είναι οι άκρως αυστηροί κύριοι που είδαμε στην τηλεόραση. Ενθαρρύνουν τα κορίτσια να κάνουν το καλύτερό τους, να χαμογελούν η μία στην άλλη και να επικεντρωθούν στο πόσο ωραία είναι να είσαι δυνατή και αλάνι, παρά μικρή και άψογη. Νιώθω να επικρατεί και το ίδιο πνεύμα από τα άλλα γυμναστήρια που ανταγωνίζεται. Αυτό μου δίνει ελπίδα για το μέλλον αυτού του αθλήματος.

Αυτό που βοηθά επίσης: ο Nassar τελικά εκτίσει την "θανατική ποινή" του και ο παλαιός φύλακας του USAG-ολόκληρου του συμβουλίου- πιθανότατα θα βγει έξω μέσα σε λίγες μέρες. Έχουν ήδη ληφθεί μέτρα για να διασφαλιστεί ότι κάθε είδους κακοποίηση δεν είναι ανεκτή, δεν είναι πλέον μέρος του αθλήματος, τελεία. Η γυμναστική πρέπει να είναι μια θετική εμπειρία, όχι τιμωρία.

Μετά από μια συνάντηση το περασμένο Σαββατοκύριακο, πήγαμε για δείπνο με την οικογένεια μίας συναθλήτριας της κόρης μου. Τα κορίτσια μιλούσαν για τους αγώνες τρώγοντας κοτομπουκιές-μιλώντας ένα μίλι το λεπτό για το πόσο περήφανες ήταν που η ομάδα τους κέρδισε το ομαδικό. "Η γυμναστική είναι η καλύτερη", είπε η φίλη της. "Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό κάθε μέρα!" Και η κόρη μου είπε, "Και εγώ επίσης!"

Μετάφραση επιμέλεια  αγγλικού κειμένου για το gymnast.gr, Μάγδια Χιότογλου

Η Μάγδα Χιότογλου είναι είναι πρώην αθλήτρια και σήμερα εργάζεται ως προπονήτρια ενόργανης γυμναστικής  στο Νότιγχαμ της Αγγλίας