"'Όσον αφορά την τεχνική ήταν οι καλύτεροι προπονητές, αλλά ψυχικά με κατέστρεψαν"

Το 2012, η McKayla Maroney καθήλωσε ολόκληρο τον πλανήτη εκτελώντας αυτό που πολλοί θεωρούν ως το καλύτερο "amanar" στην ιστορία του αθλήματος.

Λίγες μέρες αργότερα, μία απρόσμενη πτώση σε ένα άλμα που δεν της είχε δημιουργήσει ποτέ ξανά πρόβλημα, της στέρησε ένα χρυσό μετάλλιο που όλοι οι γνώστες του αθλήματος ήταν σίγουροι ότι θα γινόταν δικό της. Στη συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή GymCastic το 2016, αποκάλυψε μία πλευρά του αθλήματος που, ως λάτρεις της γυμναστικής, συχνά επιλέγουμε να αγνοούμε. Ως μία αθλήτρια που – δυστυχώς ή ευτυχώς - συνεργάστηκε με κάποιους από τους καλύτερους προπονητές του κόσμου, μιλάει για τα τραύματα (ψυχολογικά και σωματικά) που απέκτησε μέσα στο γυμναστήριο.

Στη συνέχεια, αποδίδονται περιληπτικά οι απαντήσεις της σχετικά με κάποια από τα κρισιμότερα θέματα της συνέντευξής της. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεδομένου της καριέρας της, της μεγάλης δημοτικότητάς της και της ισχυρής της παρουσίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η McKayla θα μπορούσε αδιαμφισβήτητα να εξασφαλίσει μία συνέντευξη στην Αμερικανική τηλεόραση. Όμως, η ίδια επέλεξε να ανοίξει την καρδιά της σε μία διαδικτυακή εκπομπή που απευθύνεται αποκλειστικά στη γυμναστική κοινότητα.

Σχετικά με το σύστημα γυναικείας ενόργανης γυμναστικής των ΗΠΑ και την προετοιμασία για τους αγώνες του Λονδίνου

"Δε μπορώ να πω ότι το σύστημα δεν είναι αποτελεσματικό, επειδή έχει φέρει χρυσά μετάλλια, αλλά υπάρχουν σίγουρα συστήματα που είναι πολύ καλύτερα για το σώμα σου. Για παράδειγμα, εγώ όταν έφτασα στο Λονδίνο, είχα ήδη ένα κάταγμα και ένα σπασμένο δάχτυλο. Το camp (1) πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες κράτησε 30 μέρες και δεν είχαμε ούτε μία μέρα κενή. Έχω συνηθίσει και χρειάζομαι να έχω μια ελεύθερη Κυριακή. Ήταν τόσο έντονο και κουραστικό και δεν ήταν μόνο προπόνηση – αγωνιστήκαμε και τέσσερις φορές. Όταν τελειώσαμε, πακετάραμε, μπήκαμε στο αεροπλάνο, φτάσαμε στο Λονδίνο και όταν είσαι σε αυτό το Ολυμπιακό περιβάλλον, είναι απλά τρελό – το μυαλό σου γυρίζει. Φτάσαμε λοιπόν εκεί, πήγαμε στο δωμάτιό μας, ξαπλώσαμε μόλις για 30 λεπτά και μετά πήγαμε κατευθείαν στην προπόνηση. Ανέβηκα στη δοκό, έκανα μια έξοδο και ένιωσα ότι το πόδι μου ήταν έτοιμο να ξεκολλήσει από το σώμα μου. Παραλίγο να κάνω εμετό. Έκανα τρία ολόκληρα προγράμματα δοκού αμέσως μετά από αυτό κι ο πόνος γινόταν όλο και χειρότερος. Όταν ήρθε η ώρα να πάμε στο έδαφος, δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να κάνω το πρόγραμμά μου. Κι ήταν μόνο η πρώτη μέρα. Καθόμουν σε μια γωνία, βάζοντας πάγο, κρυβόμουν από τους δημοσιογράφους και απλά μου είπαν «Μην κουτσαίνεις, χαμογέλα, να φαίνεται ότι όλα είναι καλά, γιατί μόνο έτσι θα μείνεις στην ομάδα». Μου είπαν ότι αν μπορώ να κάνω ένα καλό άλμα σε 5 μέρες, θα με κρατήσουν στην ομάδα. Ήξερα ότι μπορώ να κάνω αυτόν τον ίππο. Αν δεν μπορούσα, θα έδινα τη θέση μου σε μία από τις αναπληρωματικές, αλλά ήξερα ότι μπορώ να το κάνω".

1. Πρόκειται για το γνωστό «Karolyi Ranch», ιδιοκτησία του Bela και της Marta Karolyi (προπονητών της Nadia Comaneci), που μέχρι και την προηγούμενη τετραετία αποτελούσε χώρο προπόνησης της Αμερικανικής ομάδας. Οι Αμερικανές αθλήτριες έμεναν και προπονούνταν εκεί λίγες μέρες κάθε μήνα καθώς επίσης και πριν από κάθε διεθνή αγώνα

Σχετικά με τη συχνότητα τον τραυματισμών για τις Ολυμπιακές αθλήτριες και τις αιτίες της

"Μου έμαθαν ότι η ξεκούραση ήταν η τεμπελιά, ότι σημαίνει πως δεν προσπαθείς αρκετά. Όταν πηγαίνεις στο γυμναστήριο και πονάς, σου λένε «είσαι καλά» και πιστεύεις ότι είσαι καλά. Όταν γύρισα από το παγκόσμιο του 2013, όλο το σώμα μου κατέρρεε, τα γόνατά μου πονούσαν τόσο πολύ, κι απλά μου είπαν «Ίσως είναι επειδή είχες πολλά ρεπό και πήρες κιλά». Μακάρι να ήταν αυτό, μακάρι να έπρεπε απλά να χάσω κιλά, αλλά μέσα μου ήξερα ότι έπρεπε να κάνω εξετάσεις. Τελικά, είχα τενόντωση (tendonosis) στο ένα πόδι, που σημαίνει ότι δεν υπήρχε ροή αίματος, και πολύ άσχημη τενοντίτιδα στο άλλο. Οι προπονητές μου είπαν ότι το έβγαζα από το μυαλό μου κι ότι απλά έπρεπε να αδυνατίσω. Αυτό συμβαίνει στο γυμναστήριό μου. Βρίσκουν δικαιολογίες για τον πόνο και σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο πόνος σου δεν είναι αληθινός. Άρχισα να πιστεύω ότι τρελαινόμουν, ότι το έβγαζα όντως από το μυαλό μου. Μου είπαν ότι πρέπει απλά να δουλέψω σκληρότερα και να αδυνατίσω. Ναι, στην ενόργανη πρέπει να είσαι ελαφριά, αλλιώς είναι επικίνδυνο. Όμως το να πηγαίνεις στο γυμναστήριο μισώντας το σώμα σου, απλά κάνει την κατάσταση χειρότερη. Προπονούμουν για 7 ώρες, μέχρι τις 8 κόντευα να λιποθυμήσω και σκεφτόμουν «πάλι καλά που δεν έφαγα, νιώθω τόσο ελαφριά» και δε θεωρούσα ότι αυτό είναι αρρωστημένο, γιατί κανείς δε μου έλεγε ότι είναι αρρωστημένο. Μου έλεγαν απλά ότι πρέπει να χάσω βάρος και μου έδιναν συγχαρητήρια που ήμουν πιο αδύνατη".

Σχετικά με το πώς πίστευαν οι προπονητές της (2) ότι πρέπει να φέρεται πριν τον αγώνα

"Με έκαναν να νιώθω ότι δε μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Δεν μου επέτρεπαν να μιλάω ή να ακούσω μουσική, όταν για παράδειγμα ήμασταν στο λεωφορείο και πηγαίναμε στην προπόνηση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήθελαν τόσο πολύ να τα πάω καλά και δεν ήθελαν τίποτα να μου αποσπάει την προσοχή. Νομίζουν ότι τα πάντα θα σε επηρεάσουν αρνητικά. Μου έλεγαν να κοιτάω τον τοίχο, να μην κοιτάω κανέναν. Ήμουν πάντα πολύ συγκεντρωμένη, αλλά όταν ήθελα να μιλήσω και να είμαι πιο ανοιχτή δε μου το επέτρεπαν κι αυτό ήταν δύσκολο για μένα. Γιατί είμαι εξωστρεφής άνθρωπος. Έβλεπα ότι η Aimee Boorman, προπονήτρια της Simone Biles την άφηνε να χαμογελάει, κι απλά ζήλευα. Αυτό ήταν το μόνο που ήθελα: να απολαύσω τον αγώνα, να απολαύσω την προπόνηση, αλλά δεν είχα αυτή την επιλογή. Σταδιακά, μέσα από αυτές τις εμπειρίες έμαθα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου".

2. Η Maroney προπονούταν στο AOGC, από τους Artur Akopyan και Olympian Galina Marinova, που κατά την αθλητική τους καριέρα, εκπροσώπησαν τη Σοβιετική Ένωση.

Σχετικά με το αν οι προπονητές της καταπονούν υπερβολικά τις αθλήτριές τους

"Συμφωνώ! Τους αγαπάω, με αγαπάνε, αγαπάνε τους αθλητές τους. Αλλά έχω καταλάβει ότι δε με βοηθούσαν ψυχικά. Όσον αφορά την τεχνική, ήταν οι καλύτεροι προπονητές στον κόσμο. Ο Arthur άλλαξε τη γυμναστική μου και για αυτό θα είμαι πάντα ευγνώμων, αλλά ψυχικά, με κατέστρεψαν τόσο πολύ. Τους αγαπάω με όλη μου τη καρδιά, αλλά η αλήθεια είναι ότι με επηρέασαν αρνητικά κι ότι θα μπορούσαν να είχαν χειριστεί τα πράγματα καλύτερα. Ξέρω ότι έτσι μεγάλωσαν. Πέρασαν πολύ χειρότερα από ‘μένα. Δεν τους επέτρεπαν να μιλάνε, να βλέπουν άλλους ανθρώπους. Ήταν παγιδευμένοι σε ένα κακό περιβάλλον, με κακούς προπονητές. Όταν με κοίταζαν, θεωρούσαν ότι τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για μένα, γιατί τουλάχιστον πήγαινα σπίτι, είχα κινητό. Ξέρω ότι δεν προσπαθούσαν να με βλάψουν, ήθελαν απλά να επιτύχω κι απλά μερικές φορές έλεγαν λάθος πράγματα. Ήμουν πρόθυμη να κάνω τα πάντα γι αυτούς, τους άκουγα περισσότερο απ’ ότι άκουγα τους γονείς μου γιατί πίστευα ότι είναι οι άνθρωποι που θα με οδηγήσουν εκεί που θέλω να φτάσω. Τους άκουγα να λένε πόσο τυχεροί είμαστε ως αθλητές, που πηγαίνουμε σπίτι, που τρώμε βραδινό".

Λυπάμαι που είχαν αυτές τις άσχημες εμπειρίες ως αθλητές, αλλά το να προβάλλεις τον πόνο σου σε κάποιον άλλον δεν είναι ο τρόπος που χτίζεις πρωταθλητές.
Όταν έσπασα το πόδι μου πριν το παγκόσμιο της Ιαπωνίας, ο Arthur σταμάτησε να μου μιλάει, με αγνοούσε, δε με κοίταζε καν. Ήταν τρομαχτικό. Από κει που μου έδινε συγχαρητήρια και με αγκάλιαζε μετά από ένα πολύ καλό camp, ξαφνικά με απομάκρυνε τελείως. Νομίζω πως ένας από τους λόγους που τραυματιζόμουν τόσο συχνά είναι ότι πήγαινα στο γυμναστήριο και προσευχόμουν να μην τραυματιστώ επειδή φοβόμουν την αντίδρασή του. Εγώ ήμουν αυτή που του έλεγα ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα τα καταφέρω, ότι το πόδι μου θα γίνει καλά. Εγώ, που ήμουν τραυματισμένη προσπαθούσα να ενθαρρύνω εκείνον, αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Κρυβόταν στη γωνία και δε με κοίταζε. Κάποτε μου είπε «Είμαι καταραμένος. Μου τυχαίνουν συνέχεια αθλήτριες που τραυματίζονται πριν τους μεγάλος αγώνες». Κι ήταν αλήθεια: τραυματιζόμουν συχνά. Και μετά ένιωθα ένοχη, ένιωθα ότι δεν ήθελα να του το κάνω αυτό. Ένιωθα ότι έπρεπε να «σταματήσω την κατάρα του»

Ελπίζω ότι δε δίνω την εντύπωση ότι τους κατηγορώ για τα πάντα. Τους σέβομαι τόσο πολύ για όλα όσα έχουν καταφέρει. Απλά μοιράζομαι την προσωπική μου εμπειρία. Νομίζω ότι οι υπεύθυνοι του αθλήματος πρέπει να προστατεύουν τους αθλητές τους, να δημιουργούν σχέσεις μαζί τους, να τους βοηθάνε να γίνουν οι καλύτεροι αθλητές που μπορούν να γίνουν κι αντί να τους προπονούν μέχρι θανάτου, να προσπαθούν να εμποδίσουν το θάνατό τους (γέλια). Μικρά πράγματα σαν αυτό".

Θυμίζουμε ότι η παραπάνω μετάφραση αποτελεί απλά περίληψη κάποιων αποσπασμάτων της συνέντευξης. Μπορείτε και αξίζει να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συνέντευξη στο παρακάτω βίντεο:

 Μετάφραση, σχόλια, επιμέλεια κειμένου, Χριστίνα Φιλιππάκη