Η επόμενη μέρα για την ελληνική Γυμναστική, του Αντώνη Κεραμιδά

Τα "φώτα" του "Ρίο 2016" έκλεισαν, η επίσκεψη των αθλητών/τριών μας και του Ολυμπιονίκη μας Λευτέρη Πετρούνια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τελείωσε (θα ακολουθήσουν και οι διάφορες κλασσικές βραβεύσεις) και ερχόμαστε πάλι στο σήμερα της "γυμναστικής πραγματικότητας".

Αυτό το επαναλαμβανόμενο deja vu της εθιμοτυπικής υποσχεσιολογίας μετά από κάθε ανανέωση της Εθνικής Ολυμπιακής περηφάνιας, δείχνει να έχει κουράσει. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν από το "φαίνεσθαι" θα περάσουμε στο "είναι", δηλαδή στις πράξεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως  η πολιτεία ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την Γυμναστική. Ακούσαμε και διαβάσαμε τον κο Καπράλο πρόεδρο της ΕΟΕ (ο οποίος φυσικά δεν είναι η πολιτεία αλλά δείχνει το κλίμα της πολιτείας) να λέει:

"Τα οικονομικά του κράτους δεν θα βελτιωθούν άμεσα. Ελπίζουμε να δημιουργήσαμε μια άρρηκτα δομημένη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους αθλητές και στις εταιρείες που τους βοήθησαν η οποία θα λειτουργήσει θετικά και στο μέλλον... Ελπίζω ότι και καινούργιοι χορηγοί που θα ακούσουν και θα διαβάσουν τι πέτυχαν οι αθλητές μας, θα έρθουν από μόνοι τους ώστε να συνδράμουν στις νέες προσπάθειες των Ελλήνων αθλητών."

Πολύ σωστά. Μόνον που εμάς κε Καπράλο μας αφορά η "άρρηκτη δομημένη σχέση" των αθλητών, (όλων των αθλητών) με την πολιτεία και όχι μόνον με εταιρίες. Επίσης,  οι εταιρίες σπεύδουν να υιοθετήσουν συγκεκριμένους αθλητές και αθλήτριες οι οποίοι οδεύουν προς τους ολυμπιακούς αγώνες και δεν "υιοθετούν" εθνικά κέντρα προπόνησης και γυμναστήρια, υλικοτεχνική υποδομή και κίνητρα για τους αθλητές και αθλήτριες της γυμναστικής αλλά και των άλλων αθλημάτων. Ας μη κοροϊδευόμαστε. Η "υιοθέτηση" αθλητών ναι μεν είναι σημαντική καινοτόμα διαδικασία (για την Ελλάδα φυσικά διότι στο εξωτερικό υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια), αλλά αποτελεί μια απλή βοηθητική "ένεση" σε συγκεκριμένους ανθρώπους της οποίας φυσικά τα "κέρδη" γυρίζουν πίσω στην εταιρία που υιοθέτησε. Διότι, οι εταιρίες που αναλαμβάνουν να στηρίξουν με αυτόν τον τρόπο αθλητές και αθλήτριες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά κερδοσκοπικοί οργανισμοί, δηλαδή επιχειρήσεις που αναζητούν μέσω των δημοσίων σχέσεων να βελτιώσουν την δημόσια εικόνα τους στο καταναλωτικό κοινό. Οι εταιρίες κάνουν την δουλειά τους σε μια ανοιχτή αγορά αλλά και η πολιτεία οφείλει να κάνει αυτό που η λογική μιας πολιτισμένης κοινωνίας επιτάσσει διότι ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός αποτελούν μέρος του πολιτισμού της κοινωνίας.

Έπειτα λοιπόν από το χρυσό μετάλλιο του Πετρούνια στους Ολυμπιακούς του Ρίο και την συνολική ηρωική προσπάθεια των αθλητών/τριών που κατάφεραν και προκρίθηκαν σε αυτούς τους Ολυμπιακούς μέσα από τα test event βιώνοντας μια πρωτοφανή για τον τόπο μας οικονομική κρίση, κανένας συμβιβασμός με προχειρότητες δεν θα δικαιολογείται πλέον. Οι φωτογραφίες και τα χαμόγελα θα πρέπει να αποτελούν ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΗ των υποσχέσεων για καλύτερο αθλητισμό και πρόοδο στη βάση της γυμναστικής και όχι μια «χιλιοφορεμένη» τυπική διαδικασία δημοσίων σχέσεων από την προεδρία της δημοκρατίας και των άλλων δημοσίων και πολιτικών φορέων. Είναι καιρός να επαναξιολογήσει ΣΟΒΑΡΑ η ίδια η πολιτεία τις προσπάθειες αυτών των παιδιών (όλων των παιδιών) ιεραρχώντας ορθότερα τις προτεραιότητες της σε μια κοινωνία που φαίνεται ότι, ο αγνός αθλητισμός που ακούει στο όνομα "ερασιτεχνικός" είναι ο μόνος που δεν «αλώθηκε» από την χρόνια παρακμή και σήψη και αντιστέκεται (ακόμη) σθεναρά!